Twende

Het had vannacht weer stevig gewaaid, en vervolgens zo hard geregend dat ik buiten moest om de flap van het venster te sluiten. Goed nat terug mijn bed in, viel ik pas in slaap als regen en wind het hadden opgegeven.

Ik hoor de jongeren, maar draai nog wat rond tot het echt licht is. Als de jongeren weg zijn kruip ik de tent uit. Ik stond amper recht of ik hoorde “Babu, twende”. Vrij vertaald: “We zijn weg”.
Safari (de gorilla) gebruikt nooit veel woorden. Ik wist niet eens dat ze mij kwamen halen. Met John had ik afgesproken me niet voor de negende februari te komen halen en dat ik op 23 februari terug in het vliegtuig moest zitten. Dat men vandaag om 7.30 uur op mij zou wachten, had ik niet gedacht.

Ik had nog niet ontbeten, moest mijn 2 metalen koffers en mijn rugzak nog inpakken en mijn tent afbreken. Te lang wachten voor Safari, en hij verdween met de jeep. Een uurtje later verscheen er iets van een glimlach op zijn gezicht. “Goed” zei hij en deed de achterdeur van de jeep open. We rijden de tweede boma voorbij en ik wuif naar de vrouw van gisteren. Ze wuift terug en ik bedenk dat haar naam iets voor de maand juni zal zijn.


Safari reed zoals hij gebouwd is, de blik in de verte en snel. Dit in tegenstelling tot zijn zwiepende slenterende pas als de jeep onder hem uit is. Ondertussen zijn we gekend aan het eerste tolhuisje en mogen we vrij passeren. Aan de tweede aangekomen reed Safari met de snuit van de jeep tot vlak tegen de slagboom, stelde zijn blik nog wat verder in en wachtte. De ontvanger is gewoon dat je tot aan zijn kotje komt, maar Safari dacht er anders over. Uiteindelijk komt de man naar Safari toe, die nog steeds, stoned, in het ijle blijft kijken. De man zegt dat er tol dient betaald. Schijnbaar heeft Safari de man niet gehoord of gezien. Iets luider herhaalt de ontvanger zijn woorden. Nog steeds voor zich kijkend zegt Safari tegen mij “Hij heeft geld nodig”, ten teken dat ik het met de man verder moet afhandelen.

Safari houdt er goed de vaart in, zodat mijn achterwerk menigmaal 20 cm boven mijn stoel zweeft. Toen mijn hoofd daarbij een keer het dak raakte mompelde hij zelfs een ‘sorry’.
Drie uur een half later bereikten we Mto wa Mbu, en veranderde de soda die ik hem aanbood in bier. “Moet je geen bananen hebben” vroeg hij. Een banaan zou er wel ingaan dacht ik. ‘Geef 2000 shilling”. Hij kocht er zowaar 2 grote trossen mee. We aten ieder één banaan. Wat moest in nu met dertig bananen? Toen ik hem een tros gaf glimlachte hij eens, ten teken dat ik het begrepen had.