Het feest gemist

Frank had niet direct iets om handen en het was al vrij laat, zodat we de terugweg in het donker zouden moeten afleggen. We besloten te blijven tot morgen, wat meteen de gelegenheid was om een nieuwe tent van Yona uit te testen.

De burgemeester had ons gisteren uitgenodigd op het vrouwenfeest. Op zo’n feest moet iedereen een bijdrage geven. Onder de vrouwen worden groepen gevormd die zullen samenwerken, en het bijeengebrachte geld wordt onder die groepen verdeeld. Let wel: Van het moment dat er, bij Maasai, ergens het woord ‘werken’ in voorkomt weten we onmiddellijk dat het over vrouwen gaat.

In het dorpje, en in een straal van zo’n 80 kilometer eromheen, is geen zendbereik en dus alle communicatie met de buitenwereld uitgesloten. Vandaar een blog in ‘uitgesteld relais’ en ook de reden waarom we niet op het feest aanwezig konden zijn. Het feest zou eerst na de middag (daar rond 14u) echt op gang komen, wat nogmaals een overnachting zou betekenen. Op zich niet zo erg, ware het niet dat we niemand ervan konden verwittigen. En in deze desolate omgeving kunnen onderweg ook minder aangename dingen gebeuren waarover men zich ongerust zou kunnen maken.

Binnen de kortste keren, nadat we ons vertrek hadden aangekondigd, stonden een 15-tal mensen te wachten om mee te rijden. Naar Mto wa Mbu gaan is voor velen niet haalbaar en voor de anderen een zeldzame kans. We besloten, gezien de oncomfortabele rit en de hitte, het aantal tot 10 te beperken. Eens de rivier (die voor het gemak ook Ngare Sero noemt) doorgereden komt er een Maasai aangelopen. Marias, juist terug van Malambo, wil nog even goedendag zeggen.

In de N°1 waren ook Marlies en Nathalie, zodat ik bij het avondeten nog eens Nederlands kon spreken.