Helpen is business
Door: Roger Andries
Blijf op de hoogte en volg Roger
23 Februari 2011 | Tanzania, Dodoma
Ik had geen zin om een ganse nacht en dag op mij bagage te passen en vroeg haar: “Can you put away my luggage, Miss?”
“Waarom”
“Dan hoef ik er niet de ganse nacht op te letten.”
“Wat wil je doen, meneer?”
“Hier wachten tot morgen.”
“Dat kan niet! Waar ga je slapen?”
“Ginder op de vloer.”
“Neen, niet mogelijk! Je moet ook nog eten!” zegt ze ondertussen mijn leeftijd inschattend.
Ik wijs op het omvangrijk gedeelte dat zich juist onder mijn ribbenkast bevindt en zeg: “Ik zal de reserves aanspreken.” Fijngevoelig als ze is gaat ze niet in op de omvang of de reserves en zegt: “Neen, je moet een taxi nemen en naar een hotel gaan.”
“Neen, die taxi’s zijn veel te duur!” (Ze vragen 50$ voor 50 km tot Arusha, terwijl een rit Arusha-Karartu van ca. 150 km 3 euro kost)
De ganse conversatie speelde zich af in het Engels. Alleen bij het inchecken had ik Kiswahili gesproken, maar dat was haar blijkbaar ontgaan. Ze dacht nu enig inzicht te krijgen in mijn toestand en zei tot de bagagedrager die alles had gehoord: “Deze oude man heeft al zijn geld opgedaan en kan nu geen taxi meer betalen.”
Dat was het! Ik had inderdaad niet veel shillings meer en de dollars en euro’s staken goed weg. Ik laat ze nog wat doen.
“Ik wil je helpen, meneer. Hoeveel geld heb je nog?” Wil je prijsstijgingen tegengaan mag je een Afrikaan nooit verklappen hoeveel geld je nog hebt, wat ik dus ook niet deed. Ik toonde mijn 19.000 shilling (9,5 euro) met een ietwat berooid gezicht.
“Oh, dat is nog niet genoeg voor een hotel en eten! Heb je geen ander geld meer?”
“Ja, ik heb ergens nog wel iets maar ook niet veel.” Ik viste lukraak een eurobiljet uit mijn notaboekje. Het was jammer genoeg het grootste (20 euro), maar kon me niet permitteren het te ruilen of ik was ze alle twee kwijt.
“Dit is nog maar 35.000 Tsh. waard.” (Een eerste zakelijke opstuwing)
“Neen mevrouw, ik heb toevallig in Arusha de koers gezien en die was 2.020. Dit is dus 40.400Tsh.”
Na een tweede zakelijke opstuwing zei ze: “Ik zal mijn vriend vragen om je te komen oppikken en morgen terug te brengen voor die 20 euro. Maar je moet doen of je hem kent, want dit is tegen de business van de taxichauffeurs en dat mag niet (Die oplichters hebben eigenlijk een monopoly bij gebrek aan een alternatief). Ik doe het alleen om jou te helpen.” Zichzelf en haar vriend was ze even vergeten te vermelden, maar als ik voor iets meer dan 20 euro in een bed kan liggen en nog eten bovendien is het haar gegund.
“Geef me nog 500 Tsh dan bel ik om een hotelletje hier in de buurt te vinden dat niet te duur is.”
Deze zakelijke opstuwing van 25 eurocent gunde ik haar nog.
“Waarom”
“Dan hoef ik er niet de ganse nacht op te letten.”
“Wat wil je doen, meneer?”
“Hier wachten tot morgen.”
“Dat kan niet! Waar ga je slapen?”
“Ginder op de vloer.”
“Neen, niet mogelijk! Je moet ook nog eten!” zegt ze ondertussen mijn leeftijd inschattend.
Ik wijs op het omvangrijk gedeelte dat zich juist onder mijn ribbenkast bevindt en zeg: “Ik zal de reserves aanspreken.” Fijngevoelig als ze is gaat ze niet in op de omvang of de reserves en zegt: “Neen, je moet een taxi nemen en naar een hotel gaan.”
“Neen, die taxi’s zijn veel te duur!” (Ze vragen 50$ voor 50 km tot Arusha, terwijl een rit Arusha-Karartu van ca. 150 km 3 euro kost)
De ganse conversatie speelde zich af in het Engels. Alleen bij het inchecken had ik Kiswahili gesproken, maar dat was haar blijkbaar ontgaan. Ze dacht nu enig inzicht te krijgen in mijn toestand en zei tot de bagagedrager die alles had gehoord: “Deze oude man heeft al zijn geld opgedaan en kan nu geen taxi meer betalen.”
Dat was het! Ik had inderdaad niet veel shillings meer en de dollars en euro’s staken goed weg. Ik laat ze nog wat doen.
“Ik wil je helpen, meneer. Hoeveel geld heb je nog?” Wil je prijsstijgingen tegengaan mag je een Afrikaan nooit verklappen hoeveel geld je nog hebt, wat ik dus ook niet deed. Ik toonde mijn 19.000 shilling (9,5 euro) met een ietwat berooid gezicht.
“Oh, dat is nog niet genoeg voor een hotel en eten! Heb je geen ander geld meer?”
“Ja, ik heb ergens nog wel iets maar ook niet veel.” Ik viste lukraak een eurobiljet uit mijn notaboekje. Het was jammer genoeg het grootste (20 euro), maar kon me niet permitteren het te ruilen of ik was ze alle twee kwijt.
“Dit is nog maar 35.000 Tsh. waard.” (Een eerste zakelijke opstuwing)
“Neen mevrouw, ik heb toevallig in Arusha de koers gezien en die was 2.020. Dit is dus 40.400Tsh.”
Na een tweede zakelijke opstuwing zei ze: “Ik zal mijn vriend vragen om je te komen oppikken en morgen terug te brengen voor die 20 euro. Maar je moet doen of je hem kent, want dit is tegen de business van de taxichauffeurs en dat mag niet (Die oplichters hebben eigenlijk een monopoly bij gebrek aan een alternatief). Ik doe het alleen om jou te helpen.” Zichzelf en haar vriend was ze even vergeten te vermelden, maar als ik voor iets meer dan 20 euro in een bed kan liggen en nog eten bovendien is het haar gegund.
“Geef me nog 500 Tsh dan bel ik om een hotelletje hier in de buurt te vinden dat niet te duur is.”
Deze zakelijke opstuwing van 25 eurocent gunde ik haar nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
