Een haar in de boter

Ik geraak stilaan door mijn boeken door. Bovendien heeft de leraar, aan wie ik vroeg me Kimaasai te leren, het opgegeven. Of wil hij misschien betaald worden, hij is in elk geval niet meer opgedaagd. Marias daarentegen wil me te pas en te onpas nieuwe woordjes laten opschrijven. Ik wou de shuka’s, die ik verleden jaar kocht, proberen maar deze is te kort zei de ene en deze is voor vrouwen zei Marias. “Je moet er van 2 m kopen. “We zullen afspreken aan de Wazeeboom.”

Eigenlijk valt er weinig te beleven in het dorpje. Op wat vrouwen na, die hier met hun ezels komen water halen om daarna de Bergen in te trekken, hangt iedereen zomaar wat rond. Ik bedenk dat de kinderen van Marias thuis alleen rondlopen, want beiden zijn hier.

Driehonderd shilling (13 eurocent), meer heb ik niet zegt Marias tegen Nalaré. Ze wou een schrift kopen voor Saroni die al in de lagere school zit, maar het is te weinig. Nalaré is duidelijk ontstemd en Marias vraagt zijn geld terug maar krijgt het niet. Wanneer zij kwaad weggaat kopen we de 2 shuka’s voor mij en 2 schriftjes.

In het teruggaan krijg ik weer het gezelschap van de schooljongens, maar sla het bad in de rivier over.