Eindelijk naar het dorp

Of hij vindt dat ik een ezel ben weet ik niet. Maar dat hij mijn nabijheid op prijs stelt maak ik op uit het feit dat hij voor de derde nacht rond mijn tent staat te grazen. Deze ezel is, in tegenstelling tot wat mij is geleerd, een nachtdier. Om zijn waardering tegenover mij te benadrukken heeft hij ook nog een geschenk nagelaten. Het was me nog niet opgevallen tot ik mijn tent kwam uitgekropen en neus boven drol, of oog in bol kwam te zitten. Ze bleven nog even de voortuin van mijn tent versieren tot één van de Maasai ze kwam oprapen en de vuilmand in gooide. Gelukkig had ik hem reeds eerder handschuddend goedemorgen gewenst.

Tot aan de rivier is het door het zand ploeteren, waar Marias van onder de Wazeeboom me toewuift. Uiteindlijk blij in het dorpje te zijn zetten we ons op het terras van een winkeltje. Marias is fier met zijn blanke en laat iedereen me groeten in het Kimaasai. Als ik hen dan in hun taal antwoord zegt hij fier dat hij me Kimaasai aan het leren is. Nalaré stuurt hij op pad om voor mij schoenen te kopen. De rechterschoen knelt maar Marias herstelt het met 2 stenen. Hij neemt een kortere weg terug.