Hoe ver is ver

“Zullen we eens naar mijn veld gaan kijken?” Over het dorp werd niet meer gesproken, maar er is nog tijd genoeg. Zijn veld lag maar even voorbij zijn hut aan de overkant van het autospoor, dat weg werd genoemd. De bodem van zijn veld was niet verschillend van de rest, maar was afgebakend met acaciatakken. Het is zowat 200 m lang en 80 m breed, zijn vader’s boma had er nog gestaan. “Als de nieuwe weg er ligt wordt het een camping” zei hij. “Dat deel hier met acaciabomen zullen dan parasolbomen geworden zijn, die veel schaduw geven voor de tenten.”
Acaciatakken hebben lange doornen en de neiging grondzeilen en matrasjes te doorboren. Van opblazen of zelfopblazend is dan geen sprake meer.

“Kom we gaan eens tot aan het tolhuisje.” Op deze enige weg naar Ngare Sero hebben Maasai een vereenvoudigd systeem van visum ingevoerd. Je timmert een hokje in elkaar, plaatst daarin een tafel en een stoel en klaar is het bureau. Over de weg nog een slagboom omdat anders niemand kan weten dat het hokje een toerismebureau is. In ruil voor je geld krijg je dan een papiertje met het bedrag er op, meer moet dat niet zijn. Het tolhuisje is niet ver, zei Marias. Als een Maasai zegt ‘niet ver’ dan is het ook niet ver…voor een Maasai. De zon brandde in mijn nek en op armen en benen, ik was me verdorie weer vergeten in te smeren. Aan het tolhokje maakten we een praatje met de dienstdoende ontvanger, tot Marias zei: “Kom ik zal je iets laten zien achter die heuvel daar. Het is niet zo ver.” Het woordje ‘zo’ betekent dat het iets verder is dan ‘niet ver’. We stapten door zand en lavastof, waarbij onze voeten bij elke afstoot een centimeter of vijf wegzakten. In de beklimming moest ik hem lossen, maar bij gebrek aan een schaduwplekje bleef ik doorstappen. Boven aangekomen was er zo’n 15 m lager een enorme vlakte te zien, waar zich in het regenseizoen een meer vormt.
Op de terugweg merkte ik dat mijn water op bijna op was, terwijl mijn tong aan m’n gehemelte plakte en mijn lippen kurkdroog zijn. Gelukkig kreeg ik van de ontvanger tolvrij water. Aan Marias hut gekomen stelde hij voor om na het middageten naar het dorp te gaan.
Ik was doodmoe en het idee nu nog de berg op te moeten was voldoende om de uitstap naar morgen uit te verdagen. “Haya Bwana, kesho saa nane mtini wa Wazee.”

Ik struikelde nog de berg op tot op de camping, haalde een opgewarmde Serengeti (flesje bier van 0,5 l) op en zette me aan de tent. Na het warme vocht spreidde ik mijn shuka en daarop mijn vermoeide lichaam.