Een witte vriend is een goede vriend

Marias, die mijn uitbarsting stilaan te boven is gekomen, voelde zijn tijd aangekomen. De fundering was klaar en dus konden we samen van de berg. Ik vroeg respijt tot ‘s namiddags want ik wou nog ontkisten en de werf opruimen, om daarna ook de boekhouding nog te vervolledigen. En dus was Marias reeds van ‘s morgens naar het dorp maar beloofde ik naar hem thuis te komen, wat mij trouwens de gelegeheid zou geven te zien hoe hij woont.
Uiteraard heeft hij die witte benen en armen van de berg zien komen en wacht mij op in de buurt van zijn hut. Hij stelt zijn kinderen voor (Saroni, Nosortoi, Nanor, Milia en Neshepai) wiens namen ik opschrijf. Ik zal immers nog dikwijls ‘Wie is wie’ moeten spleen om ze –misschien- te onthouden.

Ik draai me op mijn zij en kan nog juist mijn hoofd bukken bij het binnengaan van de hut. Het is even wennen aan het donker als ik een krukje krijg aangeboden aan de ingang van de hut. De ‘living’ is een kleine vierkante ruimte met in het midden een houtvuur. Langs 2 zijden van het vierkant staat een houten bankje en langs de andere twee bevinden zich de bedden. Het zijn, op een halve meter boven de grond, stokken bedekt met een koeienvel. In het verlengde van de ingang bevint zich, afgescheiden door stokken, een stockeerplaats die eveneens dienst doet als hok voor pasgeboren geitjes.
‘Nalaré’, Marias zijn (enige) vrouw, lijkt minstens 10 à 15 jaar jonger dan zijn 45 jaar. Ze neemt de pot ugali van het vuur om thee te zetten voor de rafiki (=vriend). Zo’n rafiki is vooral interessant omdat hij wit (en volgens hen dus rijk) is. “Voel eens”, zei hij en hield me het buikje van zijn jongste dochter voor. Haar buikje is steenhard en uit haar oortjes komt etter. Ik moet met haar naar het hospital in Arusha, als ik genoeg geld heb. Het is waarschijnlijk een kwestie van enkele dagen om te vragen of de rafiki niet toevallig iets kan doen aan dit geldgebrek. De rafiki krijgt van hem nog een ‘mudiai’ (= een stok) en van haar een versierd armbandje in koeienleder, om de vriendschap te bezegelen.

Na de zoete en strafe thee probeer ik, in de donkere hut en erbuiten, nog enkele familiefoto’s te nemen en keer terug.