Wit is de kleur van geld

Meestal steekt er ‘s avonds wind op, en vannacht dacht ik met tent en al te gaan vliegen. Maar ‘s morgens scheen de zon en was het windstil…behalve zeer plaatselijk boven de chekechea (= kleuterklas). Vijf fundi’s en slechts 2 Maasai.
Dit lijkt de NMBS wel! Na 2 dagen zit ik al met een staking aan mijn been. Ik vroeg de hoofdfundi of hij er voorheen ook last van had gehad. “Neen”, zei hij, “maar toen liep er geen blanke rond.”
Marias, want zo noemt mijn boomkikker, hield zich afzijdig van de staking. Het gaat er bij zo’n staking echter rustiger aan toe dan bij ‘den ijzeren weg’. Ze zetten zich neer, staren wat rond maken een praatje maar blijven desnoods zitten tot het donker wordt. Om toch enige beweging te krijgen in de werkzaamheden besloot ik de voorzitter van het kleuterschooltje te ontbieden op de camping. Na een felle discussie en beloofde ik iets te betalen op voorwaarde dat er eerst gewerkt werd.
Ik had dringend afkoeling nodig. Omdat afkoelen in de enge ruimte van een douche me niet echt aansprak, besloot ik naar beneden te gaan. Daar was een rivier met stromend water en volop zon, en bovendien was Marias verdwenen. Het was een kwestie van een geschikt plaatsje te vinden met een niet te felle stroming en voldoende diep. De geschikte plaats leek mij die waar 5 jongetjes in en uit het water sprongen. Op hun uitnodiging trok ik T-shirt en sloefen uit en ging te water. Het water was niet zo diep als ik dacht, zodat ik plat moest gaan liggen om volledig nat te worden. Hierdoor kreeg de stroming meer vat op mij en verliet ik ongewild de 5 rakkers, om een eindje verder en een beetje lager te stranden in een ondiep gedeelte. Ze namen ruim de tijd om van hun onbedaarlijk lachen te bekomen alvorens ze vroegen of ik me pijn had gedaan. “Utakuja tena kesho, Arobayan?” Ik antwoordde niet te weten of ik morgen terug zou komen en trok terug onze berg op.
Tien Maasai waren volop bezig rotsen aan het aanbrengen. Benieuwd hoeveel er morgen zullen zijn.