Ngare Sero

Is een uitgestrekt dorp, waarschijnlijk groter dan Mechelen en deelgemeenten maar dan zonder elektriciteit. Dankzij het gebergte en een waterval is er het ganse jaar door water in de rivier. Qua toerisme zijn Lake Natron (met in de broedtijd zo’n 2,5 miljoen flamingo’s), Oldoinyo Lengai (de in 2008 nog actieve vulkaan) en de waterval de trekpleisters. Nog niet op grote schaal want de rit er naar toe is zwaar.

Het centrum heeft een dispensarium (zonder dokter), een kleuterschool, lagere school en secundaire school. Alle winkeltjes, die allen dezelfde basisartikelen verkopen, en drank- en eetgebouwtjes liggen langs weerskanten van de enige straat. In een straal van verscheidene kilometers rond dit centrum, verspeid en soms meer dan honderd meter hoog in de bergen, werden boma’s gebouwd (= een afsluiting van acaciatakken waarin enkele hutten en een kleine afsluiting voor het vee staan).

Ook de wijk, eerder de woestenij, waar ik zit ligt op zo’n 6 km van het centrum. Geen probleem voor de scholieren van lagere en secundaire school die de afstand tweemaal daags te voet afleggen, maar wel voor de kleuters hier. Vandaar de nood aan een kleuterklas. De camping waarop mijn tentje staat is het enige oppervlak dat begreoid is met gras. Dagelijks verplaatsen Maasai een slang met water om het ganse oppervlak groen te houden. Er buiten is alleen maar zand en lavastof, waarin een viertal boma’s mijn directe buren zijn. Elke morgen moet ik bij het passeren wel 20 kindjes groeten, want uiteraard geraak ik niet ongezien voorbij.