Hop naar Arusha (woensdag 16 juni)
Door: Roger Andries
Blijf op de hoogte en volg Roger
26 Juni 2010 | Tanzania, Karatu
Om half zeven was ik paraat. Niet als eerste want Paskalina en Fausti hadden reeds het vuur aangestoken om thee te zetten en pannekoeken te maken.
Ik verwittigde hen dat ik geen ontbijt zou nemen. Eerst een rit naar Karatu en dan een bus naar Arusha, we zouden dik 3 uur onderweg zijn.
In Karatu was de lijnbus reeds weg en besloot Petro om een taxi te nemen. Niet een gewone auto die ons drieën, Safari gaat ook mee, naar Arusha zou brengen, maar een langeafstandsdaladala. Het is een soort van daladala (meetsal een Peugeot stationwagen uit de jaren 80 en heel soms een soort van monovolumewagen) die in oorsprong gebouwd waren om 6 tot max 8 personen te vervoeren, chauffeur inbegrepen.
Deze daladala’s hebben maar één vertrekuur, namelijk als hij vol is en dan niet met 8 maar met 10 personen. Dus wordt er gewacht tot de laatate klant eraan komt. Ik zit op de middenste plaats, tussen Petro en de voorlaatste klant. Ook de laatste klant moet er op onze rij bij. Hiervoor moeten we met z’n vieren recht staan om de deur dicht te krijgen, daarna laten we ons zakken zodat de 4 zitvlakken tussen de 2 wanden worden geperst.
Een wijziging in onze positie, gedurende de twee uur durende rit, is uitgesloten. In Arusha is het dus voorzichtig uitstappen, want voeten of benen zouden wel eens gevoelloos kunnen zijn.
Tijdens de rit belde John dat hij in Moshi (±80 km verder) zat en met de bus naar Arusha zou komen, want de auto stond in de garage. Dus diende onze jacht op bouwmaterialen te voet worden afgelegd, wat gezien de 2.300 briefjes van 10.000 shilling (het grootste biljet) nog een aardig gewicht betekende om mee te sleuren. Alles dient immers contant betaalt te worden. Om 200 zakken cement en 600m betonwapening te kopen moest eerst in meerdere winkels afgepingeld worden om daarna naar de goedkoopste terug te keren. Vervolgens zou ik in ons bekend hotel wachten op John terwijl Petro en Safari een vrachtwagen zouden zoeken die de vracht naar Endallah kon brengen.
Omdat ik gedacht had dezelfde dag terug te keren had ik niets anders bij dan het geld, dat mijn boekentas bijna volledig vulde. Enkele uren later boden de meisje van het hotel me aan om mee pilau te eten (gekruide rijst). Lekker maar zonder groenten of vlees.
Het liep al tegen de avond aan toen ik een bekende stem hoorde. Frank kwam met de 4 safarireizigers aan die in het begin in Endallah hadden verbleven. Hun safari’s en uitstappen zaten er op, ze zouden de volgende dag terugvliegen.
Gezien het gevorderde uur zal er voor mij geen terugkeer inzitten en besloot ik mijn terrasstoel te ruilen voor een kamer. Een goede beslissing zoals John wat later zou bevestigen, we zouden de jacht morgen verderzetten.
Vervolgens trok ik samen met de 4 reizigers en Frank naar de Indiër, die langs de straat een restaurantje had ingericht waar je barbeque kon eten. Aldus werd het wachten gecompenseerd door lekkere stukkjes vlees.
Ik verwittigde hen dat ik geen ontbijt zou nemen. Eerst een rit naar Karatu en dan een bus naar Arusha, we zouden dik 3 uur onderweg zijn.
In Karatu was de lijnbus reeds weg en besloot Petro om een taxi te nemen. Niet een gewone auto die ons drieën, Safari gaat ook mee, naar Arusha zou brengen, maar een langeafstandsdaladala. Het is een soort van daladala (meetsal een Peugeot stationwagen uit de jaren 80 en heel soms een soort van monovolumewagen) die in oorsprong gebouwd waren om 6 tot max 8 personen te vervoeren, chauffeur inbegrepen.
Deze daladala’s hebben maar één vertrekuur, namelijk als hij vol is en dan niet met 8 maar met 10 personen. Dus wordt er gewacht tot de laatate klant eraan komt. Ik zit op de middenste plaats, tussen Petro en de voorlaatste klant. Ook de laatste klant moet er op onze rij bij. Hiervoor moeten we met z’n vieren recht staan om de deur dicht te krijgen, daarna laten we ons zakken zodat de 4 zitvlakken tussen de 2 wanden worden geperst.
Een wijziging in onze positie, gedurende de twee uur durende rit, is uitgesloten. In Arusha is het dus voorzichtig uitstappen, want voeten of benen zouden wel eens gevoelloos kunnen zijn.
Tijdens de rit belde John dat hij in Moshi (±80 km verder) zat en met de bus naar Arusha zou komen, want de auto stond in de garage. Dus diende onze jacht op bouwmaterialen te voet worden afgelegd, wat gezien de 2.300 briefjes van 10.000 shilling (het grootste biljet) nog een aardig gewicht betekende om mee te sleuren. Alles dient immers contant betaalt te worden. Om 200 zakken cement en 600m betonwapening te kopen moest eerst in meerdere winkels afgepingeld worden om daarna naar de goedkoopste terug te keren. Vervolgens zou ik in ons bekend hotel wachten op John terwijl Petro en Safari een vrachtwagen zouden zoeken die de vracht naar Endallah kon brengen.
Omdat ik gedacht had dezelfde dag terug te keren had ik niets anders bij dan het geld, dat mijn boekentas bijna volledig vulde. Enkele uren later boden de meisje van het hotel me aan om mee pilau te eten (gekruide rijst). Lekker maar zonder groenten of vlees.
Het liep al tegen de avond aan toen ik een bekende stem hoorde. Frank kwam met de 4 safarireizigers aan die in het begin in Endallah hadden verbleven. Hun safari’s en uitstappen zaten er op, ze zouden de volgende dag terugvliegen.
Gezien het gevorderde uur zal er voor mij geen terugkeer inzitten en besloot ik mijn terrasstoel te ruilen voor een kamer. Een goede beslissing zoals John wat later zou bevestigen, we zouden de jacht morgen verderzetten.
Vervolgens trok ik samen met de 4 reizigers en Frank naar de Indiër, die langs de straat een restaurantje had ingericht waar je barbeque kon eten. Aldus werd het wachten gecompenseerd door lekkere stukkjes vlees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
