De overdracht van de school

Overal werd gesproken over het aankomende feest en werd er druk geoefend. Men kon in de namiddag het geroffel op de ngoma (soort trommel) horen en tot laat in de avond het gezang. Ikzelf liet deze kelk liever aan mij voorbijgaan. Het stramien is bijna steeds hetzelfde en zou, zoals alles, zijn tijd nodig hebben.
Volgens het programma zouden de festiviteiten beginnen om 12 uur. John zou ’s morgens eerst naar Karatu rijden om de Belgische Ambassadeur, Doctor Wilbrod Slaa en Jef Vermassen en zijn vrouw op te halen. Jef Vermassen, die peter is van Bollé Bollé –onze zustervereniging in Igunga- zou naar het feest komen en daarna rondreizen in het noorden. Vervolgens zouden Steven en ik dit gezelschap een rondleiding in het dorp geven om tegen 12 uur in de school te zijn.
En zo gebeurde…op zijn Afrikaans. Wij wachtten op het gezelschap, maakten ons ongerust omdat de wandeling zouden moeten inkorten… en hadden om 12 uur nog geen kat, euh genodigde gezien. Tot John om 12.30u binnen kwam en ons vroeg waar wij toch bleven. “Iedereen is er al, we wachten op jullie om het feest te beginnen.” Ja, hij was wat later dan voorzien want er was een klein probleempje.
Met het ganse gezelschap maakten we een rondgang door de verschillende gebouwen om vervolgens plaats te nemen onder het afdak. De plaats van dit afdak, dat de geëerde gasten moest beschermen tegen de zon, was een druk besproken item op één van de voorbereidende vergaderingen. Vooraan links de versierde tafel voor de eregasten: de ambassadeur, het parlementslid, de afgevaardigde van het ministerie van onderwijs en een hoge omes van één of andere religie. Achter hen stoelen voor de andere genodigden met een kleur en rechts die zonder kleur. Het volk was massaal aanwezig en zat op schoolbanken, de grond, rotsen of in de bomen. Het feest kon beginnen… na het gebed, want Mungu was ook aanwezig.
Hoewel nog niet echt gestart lag het uurschema al danig overhoop. De eerste ngomadansers mochten nog gans hun repertoire ten beste geven maar het schoolkoor en het dorpkoor werden na een korte performance de mond gesnoerd. Het was hoog tijd voor het voornaamste deel van het feest: de speeches. De schooldirecteur, de diwani (John), de burgemeester (Petro), de ambassadeur, de afgevaardigde van de minister, de parlementariër (Dkt. W. Slaa), ieder gaf het beste van zijn kunnen. En zoals het hoort zijn niet alleen de woorden maar ook de lengte van de speech belangrijk voor de kwaliteit. Zelfs Jef Vermassen moest toegeven dat zijn pleidooien niet konden concurreren.
Steven wist mijn (te) korte speech nog goed te maken, hoewel de vertaling van zijn toespraak bijdroeg tot een aanvaardbare lengte.
Het orgelpunt waren de geschenken die doen denken aan een prijsuitdeling. De ‘wazee’ (in het veel minder respectvolle Nederlands ‘Avezakken’), de ambassadeur, dkt. Slaa en Babu Roger, kwamen als eerste aan de beurt om een ngorori (een soort doek om rond het lichaam te slaan) en stok in ontvangst te nemen. Dan volgden John en Petro die blijkbaar doeken genoeg hadden en ieder een schaap kregen, of moesten ze er zelf doeken van weven? Tot slot nog Steven en Barbara die bij de ngorori en kanga nog een stoeltje kregen. De jongste Vlaamse vertegenwoordigster – Billie (5 maanden jong en de oogappel van het ganse dorp) kreeg een heus rokje en bloesje. Een prachtexemplaar dat bij volgend carnaval een rage gaat ontketenen. Eén geschenk was niet genoeg en dus zouden we huiswaarts keren met nog een volle emmer speciale honing, het oergewaad van de Wairaqw, nog enkele ngoriri’s en een staf die de wijsheid van Avezak Babu Roger moest symboliseren (dit laatste volgens de vertegenwoordiger van de Wazee).
Nu was het moment aangebroken waar velen, ondertussen, zaten op te wachten: etenstijd. Als afgevaardigde van het comité ‘Eten en drinken’ wist ik wat de pot schafte maar keek eveneens uit naar het komende maal sinds het ontbijt.
Voor de inwoners was het duidelijk een echte feestdag, tot diep in de nacht weerklonk de feestvreugde.