Een nieuw record (Zaterdag 26 juni)
Door: Roger Andries
Blijf op de hoogte en volg Roger
27 Juni 2010 | Tanzania, Karatu
Ik had in Arusha een stick gekocht om via sateliet op het internet te gaan. Het zou een enorme vooruitgang zijn die mijn bezoeken aan Karatu, maar vooral aan het internetkantoor zouden beperken. Helaas… in Endallah was er geen ontvangst. Tenminste niet binnenshuis maar met een desktop loop je niet zomaar buiten. Ik zou nu proberen of de computer in de Nº 1 nog werkt en of het daar lukt.
Tot mijn genoegen zaten er in de daladala maar 7 mensen. Een jongen moest achteraan gaan zitten om de ‘mzee’ (vrije vertaling: Avezak) zijn plaats te laten innemen. Toen we goed 4 kilometer verder waren zaten we al met z’n 12 in de jeep en een zak maïs (50 kg) op het dak. Nog 6 kilometer verder werd weerom gestopt en stapt zowat iedereen uit.
Twee mannen namen de bankjes achteraan er uit en begonnen er een zak maïs in te laden… en nog één… en nog één… Vijf zakken en dus zo’n 250 kg later was de achterruimte gevuld.
Toen ik me afvroeg wie er nu achter moest blijven werd het signaal gegeven om terug in te stappen. De vrouwen en de Avezak mochten op de middenste rij plaatsnemen. Uiteraard moest er, vanwege de brede achterstevens van de dames, eerst worden rechtgestaan om de deuren te sluiten. Vooraan zat, uiteraard, de bestuurder en naast hem nog drie mannen die gezamelijk hetzelfde manoeuver moesten uithalen om iedereen aan boord te houden. Dat was dus 8 + 1 kind. Nu nog de andere 4, die na het dakluik te hebben opengelegd, op de maïszakken gingen rechtstaan. Maar ook de eigenaar van de maïszakken moest nog mee en ging dus ook op de zakken staan. Zijn 3 helpers kregen de openluchtzitplaatsen, namelijk boven op het dak.
Terwijl de chauffeur de jeep startte en ik ‘voller kan niet’ dacht kwam er nog een vrouw aangelopen. Zij werd bijna letterlijk op de maïszakken gegooid.
De rest van het traject zouden we dus met 18 en 300 kg maïs, stapvoets afleggen, want bij elke kuil was het alsof er geen vering en wielen onder het vehikel stonden. Het gebrek aan comfort drukte echter niet op de sfeer. Er werd volop gekletst en gelachen.
Mijn stick bleek het, in Karatu, uitstekend te doen zodat ik nu mijn tijd hier in de Nº 1 kan spenderen in plaats van in het internetkantoor.
Tot mijn genoegen zaten er in de daladala maar 7 mensen. Een jongen moest achteraan gaan zitten om de ‘mzee’ (vrije vertaling: Avezak) zijn plaats te laten innemen. Toen we goed 4 kilometer verder waren zaten we al met z’n 12 in de jeep en een zak maïs (50 kg) op het dak. Nog 6 kilometer verder werd weerom gestopt en stapt zowat iedereen uit.
Twee mannen namen de bankjes achteraan er uit en begonnen er een zak maïs in te laden… en nog één… en nog één… Vijf zakken en dus zo’n 250 kg later was de achterruimte gevuld.
Toen ik me afvroeg wie er nu achter moest blijven werd het signaal gegeven om terug in te stappen. De vrouwen en de Avezak mochten op de middenste rij plaatsnemen. Uiteraard moest er, vanwege de brede achterstevens van de dames, eerst worden rechtgestaan om de deuren te sluiten. Vooraan zat, uiteraard, de bestuurder en naast hem nog drie mannen die gezamelijk hetzelfde manoeuver moesten uithalen om iedereen aan boord te houden. Dat was dus 8 + 1 kind. Nu nog de andere 4, die na het dakluik te hebben opengelegd, op de maïszakken gingen rechtstaan. Maar ook de eigenaar van de maïszakken moest nog mee en ging dus ook op de zakken staan. Zijn 3 helpers kregen de openluchtzitplaatsen, namelijk boven op het dak.
Terwijl de chauffeur de jeep startte en ik ‘voller kan niet’ dacht kwam er nog een vrouw aangelopen. Zij werd bijna letterlijk op de maïszakken gegooid.
De rest van het traject zouden we dus met 18 en 300 kg maïs, stapvoets afleggen, want bij elke kuil was het alsof er geen vering en wielen onder het vehikel stonden. Het gebrek aan comfort drukte echter niet op de sfeer. Er werd volop gekletst en gelachen.
Mijn stick bleek het, in Karatu, uitstekend te doen zodat ik nu mijn tijd hier in de Nº 1 kan spenderen in plaats van in het internetkantoor.
-
28 Juni 2010 - 19:59
Elke:
Dat klinkt heel herkenbaar allemaal, alleen dat varkensvlees hebben we nooit gekregen. Waar kwam dat varken trouwens vandaan? Alleszins leuk om de verhalen te lezen en vooral de foto's bekijken. Vele groetjes aan iedereen daar, geniet ervan en zet nog maar wat familiekiekjes online! -
29 Juni 2010 - 11:04
Pijltje:
Bonobo,hier wat nieuws van het clubje amaai,amaai De PDG onberekenbaar en teleurgesteld in de kleine,Ali ziek tot einde september. Wiske regelmatig de kast op(moet er niet veel voor doen)Rambo speelt nog even slecht en Fideel treurt(spaarkas ontbonden)dus voor mij geen probleem om mijn geliefdkoost spel te spelen ha ha genietnog van geweet wel(het weer) en tot later
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
