Slaapwel (vrijdag 11 juni)

Na mijn wandeling, in het gezelschap van een nieuwe maar onbruikbare fiets, was het eerste wat ik nodig had een uitgebreide douche. ‘T is te zeggen verspilziek een halfliterflesje of zes over me heen gekapt. De schade was beperkt tot 2 blaren op mijn voeten.

Het zal wel toeval geweest zijn dat er die avond mijn lievelingsgerecht van Endallah, wali na dagaa (rijst met een miniscuul visje) op het menu stond. Vervolgens nog even gelezen maar reeds om ‘saa tatu usiku (3 uur ‘s nachts Tanzaniaanse tijd en 9 uur ‘s avonds (Belgische tijd) naar mijn onderkomem gegaan.
Mijn kamer was weloverwogen toegewezen en gelukkig maar. Ze gaf namelijk uit op de patio, terwijl de andere gastenkamers zich binneshuis bevonden. De deur, waarvan het hout nooit behandeld was, had duidelijk erg geleden onder de voorbije regens. Het onderste deel was zodanig kromgetrokken dat alles wat de omvang van een muis niet overtrof zonder kloppen binnen kon. Dit in combinatie met de ligging was hetzelfde alsof er ‘hoteli’ boven de deur zou staan.

Twee grotere kamergenoten zaten me steevast op te wachten. De spin had haar vaste plek boven de muur aan mijn bed, terwijl de kever meestal veilig op de andere muur wachtte. De kever had wel minder vertrouwen in mij en nam de poten als ik binnenkwam. Het moet gezegd dat ik er het liefst alleen had gewoond maar zolang ze onder mijn muskietennet wegbleven zou er sprake zijn van wederzijds respect. Overdag waren ze nauwelijks te bespeuren, ook al was ik voortdurend uithuizig en ‘s nachts zou ik hen niet voor de voeten lopen. Hen wegjagen of naar hun respectievelijke jachtvelden sturen zou weinig zin hebben, er waren kandidaten genoeg om even binnen te wippen.