Maandag Endallah: Dag allemaal (deel 2)

Voor de weg naar Masabeda moet je, zoals voor bijna alle wegen, je op de beklimming toespitsen. Gelukkig kon dit vandaag per jeep.
Masabeda is een wijk van Endallah, waar door een samenwerking van meerdere mensen een kleuterklasje werd neergezet (zie ook www.endallah.be). Alhoewel het een wijk is zijn we per jeep toch ook al een klein half uur onderweg omwille van de afstand en de weg.
Het kleuterklasje is verleden week definitief in dienst genomen en was een groot succes. Van de 28 kindjes de eerste dag zaten ze al aan 42 de derde dag. De juf, die behoorde tot de eerste afgestudeerde lichting van Endallah Sekondari, was druk doende de 3 tot 6 jarigen de letter ‘a’ te leren schrijven. Bij de 3-jarigen resulteerde dit in een onafgebroken lijn die het ganse blad vulde. Het klasje is de ideale plek om de kinderen, thuis opgegroeid in de stamtaal – het Kiiraqw-, de landstaal Kiswahili aan te leren.
Buiten wordt de laatste hand gelegd aan de opsmuk van het klasje.
Bij het terugkeren werd nog even halt gehouden om de bewoners te condoleren met het overlijden van een jonge man. Het graf, dat zich recht tegenover het ouderlijk huis bevindt, was mooi versierd met bloemen.

Mijn vriend Petro, die me het alleen wandelen niet gunde, dook nogmaals op toen hij twee vrouwelijke bleekscheten in de gaten kreeg. Omdat hij, in het Kiswahili, de twee dames uitbundig begon uit te leggen hoe bevriend wij –volgens hem- wel waren en hen vervolgens enkele vragen stelde, vatte ik het bondig samen als een verzoek om naar zijn huis te gaan. Hoewel hij buiten de lijntjes had gekleurd, want in september laatst getrouwd, is hij fier als een gieter zijn nazaat van één maand, zijn dochtertje Rehema.

Safari, ik had het er al eens over, doet me (en mij niet alleen) aan een gorilla denken. Door zijn bouw, hoofd en manier van bewegen denk je aan een documentaire van National Geographic. Het is een goeie ziel waar je beter een pint mee drinkt dan een mep van krijgt.
Hij pendelt tussen Endallah en Arusha (zo’n 100 km), afhankelijk van de opdrachten van John. Hij herstelt, ter plekke, het allereerste voertuig van John, een MAN-vrachtwagen. Geen onderdeel dat hij er al niet meermaals heeft afgenomen om te herstellen of te vervangen (door een ander occasieonderdeel). Niet moeilijk want het ding was al 15 jaar oud toen het 20 jaar geleden in Endallah aankwam.
Even trots als Petro, moest ik mee naar hem thuis om zijn kinderen te begroeten. De kinderkleding, mij door een milde schenker gegeven, waren daar niet vreemd aan en zo te zien nog goed besteed.
Safari huurt een huis, of beter gezegd een deel van een huis, bestaande uit 2 kamers en een gemeenschappelijke wasruimte en toilet buiten. Eén van de 2 kamers was leeg op enkele planten na en volgens hen ideaal om enkele foto’s te nemen. De overblijvende kamer (3 x 3,5m) combineerde alle huiselijke functies. De slaaphoek is één bed van 1,3m breed voor de ouders en 3 kinderen. In de andere hoek was alle kleding in zakjes opgestapeld. Ernaast een rekje met alle kook- en eetgerei en eronder de emmers met water en voedsel. De zithoek werd gevormd door het salontafeltje met 3 houten taboeretjes. Koken gebeurt vermoedelijk buiten of in het regenseizoen in de leegstaande kamer.
Dat een deel van een huis werd gehuurd was duidelijk door het feit dat de scheidingsmuur slechts reikte tot plafondhoogte. Een plafond dat er trouwens niet was zodat de houten spanten en de ijzeren golfplaten zichtbaar waren.
Maar onze gorilla lijkt best tevreden.