Donderdag Bonheiden: Ongezond voor knie en kont.

Afrikaanse vrouwen dragen zowat alles op hun hoofd, kijken ondertussen rond of blijven staan om een praatje te slaan. Ze dragen die dingen alsof ze er al van hun geboorte opliggen. Eens de dertig gepasseerd kan ik bij hen zowel voor- als achteraan nog een plaats bedenken waar ze wat op kwijt kunnen. Vooral de achterbouw was aanleiding tot een angstaanval als ik aan de volgende etappe dacht.
Gelukkig werd de plaats naast mij ingenomen door een jong en mooi exemplaar, dat wel reeds over de nodige fundamenten beschikte maar niet meer plaats innam dan waarvoor ze betaald had. Enkele uren shuttle met je knieën geprangd tegen de zetel voor u, het mag dan nog in schoon gezelschap zijn, doe je niet voor de lol.
Enkele kilometer min of meer goede weg wisselden zich bij regelmaat af met een omlegging waarvoor ik niet direct een geschikte naam kan bedenken. Al bij de eerste wegomlegging kwamen we er achter dat de zitplaatsen na de as van de achterwielen niet de meest ideale waren. Alhoewel ik in eerste instantie bang was verdacht te worden van oneerbare handelingen moest het voor iedereen al gauw duidelijk zijn dat de kreten die de ebbenhouten schone slaakte met de staat van de weg te maken hadden.
“Dat hou ik hier geen vier uur vol” zei ze me. Het was er uit voor ik het wist en ook niet ontmoedigend bedoeld toen ik antwoordde “Maak er maar meer dan vijf uur van”. Onmiddellijk begon ze een gesprek met diegene die mij zo dikwijls zou belonen en hoewel ik het niet kon verstaan was het duidelijk dat het geen vriendschappelijk gesprek was.
Na de derde omlegging was ik al jaloers op de dame vier rijen voor me. Ze had misschien wel last met de te krappe oppervlakte van haar zitje maar duidelijk niet van de schokken bij iedere put in het oppervlak van wat een weg moest voorstellen. Toen ik zes uur na het vertrek als eerste en enige aan de luchthaven van Nairobi werd afgezet durfde ik niet meer om te kijken. De dertig anderen zouden op het spitsuur nog drie kwartier nodig hebben om aan het eindpunt in het centrum te geraken.
Drie uur tijd kreeg ik om mijn knieën te revalideren en mijn achterwerk uit te blutsen. De volgende tien uur zouden ze tegen de leuning van een vliegtuigzetel aanzitten.
In London Heathrow kreeg ik een lamborghini of maserati aangeboden. Ik hoefde enkel 20 Engelse ponden te betalen en het juiste lotnummer te krijgen. Aangezien de trekking eerst volgende week zou gebeuren, en ik dus noodzakelijkerwijs drie uur later tegen een andere vliegtuigstoel zou aanzitten, heb ik die investering laten schieten.
Ik zou het bedrag vanavond wel inruilen tegen spijs en drank. Alle Aziaten en andere vleesverstrekkers zijn gewaarschuwd, ze krijgen tot juni volgend jaar tijd om me een schotel rijst met boontjes en wortelen te laten vergeten.

PS 1. Moet je in Arusha zijn kan ik je het volgende aanraden:
Chenille Inn: bed, breakfast & internet service
P.O. Box 12791 Arusha
Tel. 00255.732978894
chenille_inn@yahoo.com

PS 2: Een verslag over de werkzaamheden in Endallah tot eind juni kan je eind juli terugvinden op de website www.endallah.be