Zondag Arusha: Het laatste nieuws

Gisteren kreeg ik bezoek van ene John Gilba. Hij was mij vaag bekend van gezicht van één van de vorige jaren, wat ik van mezelf al een hele prestatie vind. Het valt me nog steeds moeilijk om van de 2.000 zwarte gezichten er enkele tientallen te onthouden met bijhorende naam. Ze zijn daarover soms zeer teleurgesteld want zij onthouden wel mijn gezicht en naam, en er lopen momenteel ook 3 witte gezichten rond.
John moet onthouden hebben dat ik verleden jaar bereid was, met een deel van het geld van het GROS van Bonheiden, een kleinschalig project van een groep te steunen. Het woord groep moet de vrouwelijke afgevaardigde toen ontgaan zijn waardoor ik het voorstel afwees.
John en co hebben er blijkbaar een jaar over nagedacht en wou baba Roja meer uitleg geven woensdagnamiddag. Een vergissing van seksuele aard bezorgde hem een koortsaanval waardoor hij op sterven na dood was. Gelukkig voor hem werd de spraakverwarring nog voor zijn toespraak aan zijn wijkbewoners opgehelderd, en moest ik mijn voeten wegtrekken of hij zou mijn botinnen gekust hebben. Voor het ganse verhaal van dit, volle, namiddaggebeuren verwijs ik naar ‘een bok geschoten’ op stevenbarbara.waarbenjij.nu
Daar Siti Bin en Bara Bara de volgende dag zouden vertrekken voor twee weken en ikzelf enkele dagen later (voor een jaar) trakteerden we leraars, huisvrienden en notabelen op twee geiten en frisdrank of bier. Naar traditie was iedereen anderhalf uur te laat maar aten ze daarna als op het laatste avondmaal.
Donderdag naar KIA (Kilimanjaro International Airport), om Siti Bin en Bara Bara af te zetten die even de genocide gaan herdenken in Burundi en een gorilla gaan zoeken in Uganda. We overnachten op onze vaste stek bij de paters Pallotine, een Ierse missie.
Father Edmond Ryan, één hunner die er echter eveneens op bezoek was en in een gastenkamer verbleef, was schijnbaar verheugd een bleek schepsel te zien en legde mijn papieren opzij toen hij aan de tafel plaatsnam. Zoals het een father betaamt vroeg hij, na de geplogenheden van kennismaking, tot welke religieuze strekking ik behoorde. Geen domme vraag want ik ontdek nog wekelijks één of andere tak van de religie. Dat ik niet behoorde tot de natuurgelovers is, als men België kent, vanzelfsprekend. Maar dat ik ook geen deel uitmaakte van een andere vertakking, het mocht een andere zijn dan de zijne, was niet te begrijpen. “But where, Mister Andres, do you give God a place in your live?” “Father, live is already difficult enough for me without God” “Yes, live is not easy, even for believers” “Do you have a girlfriend here?” “No, one is enough” “Okay, because it’s not good. So I understand you’re living together” Ik zei dat men getrouwd of niet meestal samenwoont en wees hem tevens op het feit dat er hier nochtans zeer mooie exemplaren rondlopen wat hij beaamde. Het was de aanzet voor een diepzinnig gesprek over het celibaat, het huwelijk, de jeugd, seksualiteit en zo meer. Tot slot werd ik uitgenodigd zijn terras, hij sliep de kamer boven mij, om de berg Mount Meru te aanschouwen bij ondergaande zon. Een prachtig zicht dat je alleen ’s avonds hebt omdat deze tijd van het jaar de berg overdag omgeven is door wolken.
Bij wijze van avondmaal bestelde ik een, in alufolie gestoomde, vis die met z’n kop over de ene rand van de schotel lag en met z’n staart over de andere. De vis en de geit konden het blijkbaar goed stellen want ik sliep als een os.
Zaterdag was er een grote internationale beurs voor Safarimaatschappijen die we, van onze aanwezigheid gebruik makend, een bezoek brachten.