Zondag Endallah: Nog een kleinigheid

Zaterdagavond lag er een brief klaar voor John. “Oh ja, ze hadden het een tijdje geleden al gevraagd maar ik was het vergeten. De pastoor van de Lutheraanse kerk vraagt of je eens naar een plan kan komen kijken. We zullen morgen voor de mis er samen naar toe gaan.”
Tegen dat we de volgende morgen daar aankwamen was de viering volop bezig, en dus geen moment om een plan te bekijken. Een gelovige die op weg was naar de dienst (je komt en gaat wanneer het je past) kreeg de opdracht de pastoor te zeggen dat hij naar mij moest komen na de viering. Aangezien zo’n viering een uur of vijf, zes mag duren kwamen ze eerst om 17u aan.
De huidige kerk is te klein, we gaan er een grotere rond bouwen en daarna breken we de eerste af Niet slecht gezien maar ze zullen wel enkele maanden buiten met de duivel moeten vechten. Na een kleine wijziging gaf ik het plan terug en wou afscheid nemen. “Ninakuomba Bwana, of je ons zou willen helpen om de nieuwe kerk uit te zetten?” “Oké, wanneer wil je beginnen?” “Kesho (morgen)”.
“Oei, een klein probleem, ik vertrek morgen naar Karatu, dinsdag naar Arusha, woensdag naar Nairobi en dan naar België.” “Kan je het dan nu niet gauw doen of morgen voor je vertrekt?” Tja, nu 17.30u, een half uur om tot daar te gaan en dan meten met alleen maar een bandmeter en een koord, maar er zal niets anders opzitten zeker. “Haya, twende kwa haraka (kom haast jullie)”.
Eens bezig groeide het aantal toeschouwers, die bovendien er in gespecialiseerd waren daar te staan waar ze in de weg stonden. Om het laatste ijzer in de grond te kloppen moest gemeten worden met de zaklamp. “God zal u belonen” zei de Lutheraanse herder.
God had beter de weg tijdelijk verlicht want zelfs met een zaklamp blijft het moeilijk om zonder struikelen terug thuis te geraken. Ook John Gilba en enkele anderen hebben gezegd dat God aan mij zal denken. Als de man alles moest doen wat ze me gezegd hebben zal er de rest van het jaar geen tijd meer zijn om een wonder te doen of ergens te verschijnen.