Dinsdag Arusha: Twende, twende

Alhoewel ik het stilaan gewoon ben had John me weer in snelheid genomen. Zijn tweede jeep was binnen voor herstelling. “Maandag gaan we in de loop van de dag naar Karatu en dan gaan we dinsdag de jeep ophalen en kan Franki met de eerste jeepnaar huis komen. Wij blijven in Arusha tot de volgende dag en dan breng ik je naar de shuttle.”
Ik zou dit normaal ook met de bus en taxi kunnen doen, ware het niet dat Siti Bin en Bara Bara de leegte in mijn rug- en sportzak hadden opgevuld met hun bibliotheek. Ik had minstens evenveel gewicht bij als bij aankomst, en daar loop je niet ver mee.
Maandagmorgen bij het ontbijt zei John dat hij een vergadering had in Karatu maar ’s avonds zou terugkomen om de volgende dag samen naar Arusha te gaan. Toen ik reageerde met te zeggen dat ik ook nog in Karatu moest zijn om mij e-mail na te kijken en mijn blog aan te vullen, zei hij zijn bekende volzin “Twende, twende”. De letterlijke vertaling is “Laat ons gaan” maar als John die woorden uitspreekt wil het eigenlijk zeggen “Gauw, want ik ben al te laat.” Een bijkomende reden om naar Karatu te gaan is Rozi. Vooral de vissen door Rozi klaargemaakt zijn een welgekomen afwisseling op de normale Endallah-menukaart.
Ook de plannen van dinsdag waren gewijzigd want maandagavond kwam hij me vragen welke bus we de volgende morgenzouden nemen. Hij besloot zelf om de bus van 7uur te nemen i.p.v. deze van 6 uur. Ik vroeg hem me tijdig te wekken want de zendmast van Frankfurt kan mijn wekkertje niet bereiken, het ding geraakt telkens terug danig van slag.
“Haraka, haraka (Gauw, gauw)” riep hij naar de keuken de volgende morgen. Twee beten van een toast en juist mijn thee geroerd als hij rechtsprong en “Twende, twende, de bus is daar” riep. Waarschijnlijk had hij de tijd wat slecht ingeschat.
Sia Baba is één van de twee bussen die dagelijks naar Arusha (175 km) rijden. In Rothia, twee dorpen verder, zat de bus met 70 zetels maar 100 passagiers, vol. De meeste passagiers waren mannen en gelukkig maar want gezien hun stevige achterbouw geraken er nooit drie vrouwen naast elkaar op zo’n driezit. Drie schouders is eveneens te breed voor de driezit en dus zat ik als middenman iets vooruit, niet direct de ideale positie om een dutje te doen. Drie uur later vinden we een, naar Afrikaanse normen, chique hotelletje voor 15 euro (ontbijt inbegrepen).
John, die naar Moshi was doorgereden, stond de volgende dag ruim op tijd aan het hotel. Hij wou me persoonlijk gaan afzetten bij de vertrekplaats van de shuttle, de volgende etappe op weg naar Bonheiden.