Donderdag Endallah: Het belang van het detail

Het had oude wijven geregend ‘s nachts. De weg lag er mee bezaaid en dus geen doorkomen aan. Hopende dat de zon al wat had hersteld, besloot ik het te wagen.
Geen probleem tot een kilometer of twee voor de afslag Endallah. De rechterpedaal besloot niet langer mee te rijden en stapte af in het gezelschap van enkele kleinere onderdelen die meteen in de modder verdwenen. Dan maar verder met een afgebroken pedaalas, want 12 kilometer terug was niet echt een aangenaam alternatief.

De, naar mijn weten, twee enige geasfalteerde wegen (Arusha-Ngorongoro, vanwege het toerisme en Nairobi-Dar es salaam) zouden we kunnen klasseren onder ‘autosnelwegen’, al hebben ze geen middenberm noch aparte rijrichtingen. De weg van Karatu naar Mbulu, tevens de eerste 12 km richting Endallah, is een belangrijke weg, laat ons maar zeggen ‘1ecategorie’. Hier krijg je bij droog weer om de tien minuten een rode stofwolk te slikken vanwege een voorbijrijdende jeep of vrachtwagen. Na 12 km dus is de afslag Endallah, tenminste als je hem weet liggen. Op een wegwijzer hoef je niet te rekenen want ik heb er nog maar één gezien. De vermelding er op ‘Mikate Fresh’ (Verse broden) helpt je niet echt om thuis te geraken en is bovendien bijna zeker overdreven.
Om de afslag te nemen sta je best zo goed als stil want je kruist nu voor het eerst een relatief kleine (nu droge) beek. Vanaf nu lopen weg en beek broederlijk naast elkaar of voeren beide functie uit in éénzelfde bedding. Voor de kenners dus duidelijk een weg ‘2ecategorie’.
Het eenvoudigste is het volgen van de talrijke fietssporen die, naargelang de textuur van de weg, links, rechts in het midden of ernaast in het veld voorkomen.

Remmen, minimum 1 paar, gebruik je om ongehavend de kant in te rijden bij het verlenen van voorrang, om putten te ontwijken, om snelheid te minderen voor het onbekende onderaan een steile helling of voor geiten of koeien die de voorrangsregels niet respecteren. Een kudde kruis je door met één voet de moedwilligen opzij te duwen, maar met de andere te blijven trappen. Eens je stilvalt maken ze misbruik van hun overtal (50 tot 100 dieren) om je in te sluiten zodat je netjes kan wachten tot iedereen gepasseerd is.

Het laatste stuk voor de thuiskomst is de steile afdaling (let wel: beklimming in omgekeerde richting), waarvan het eerste stuk uitsluitend rotsgrond is. Drie kilometer per uur is hier de aangewezen snelheid wil je ook het tweede stuk nog afleggen. Dan een bocht naar links en rond de 20% naar beneden. Ook hier is het gebruik van enig afremmiddel het meest verstandige wil je geen bankroet tegemoet gaan, zoals onlangs een kleine zelfstandige overkwam.

De man, eigenaar van een bescheiden winkeltje, had in de naburige wijk gaan bevoorraden. Een bak bier, een bak cola, een bak fanta en een doos zeep waren op zijn fietsstoeltje bevestigd met een Afrikaanse snelbinder, een kleinnood dat (bijna) nooit lost.
Was hij gehaast, gebeten door een horzel of had hij het bier te lang voorgeproefd maar afremmen deed hij niet. Vlak voor de (droge) Endallahrivier, het laagste punt van de afdaling raakte hij een uitstekende rots. Van zijn inkopen bleven alleen nog de bakken te recupereren en waren nog enkele stukken zeep geschikt voor verkoop. De man zelf kwam in de kant terecht, iets wat je een ongeluk bij een geluk zou kunnen noemen. In dit soort acaciastruik terechtkomen wil zeggen dat je hulp nodig hebt om alle doornen te verwijderen.

Wedden dat ik hem de volgende keer voorbijsteek in de afdaling?