Zondag Endallah: Godshuis of Guantánemo

Op zondag is er geen les en dus het uitgelezen moment voor Siti Bin, Bara Bara en Babu om dakgoten te hangen aan de eerste klassenblok. Uit de vragen konden we afleiden dat de kennis over het opvangen van regenwater beperkt was tot het uitsteken van de tong tijdens een regenbui.

Hoewel er dus geen les was zat er wel een klas vol leerlingen. Nog voor we waren begonnen werd er uit volle borst(jes) gezongen. Het woord Mungu (God) weerklonk om de drie zinnen, wat niet ongewoon is op een zondag.
Wij witte ketters hadden er na een uur al genoeg van en hoopten met ons gehamer het einde van de dienst te bespoedigen. Maar God en zijn discipelen zijn verdraagzaam en standvastig. Het voorbije uur was blijkbaar nog maar de opwarming.

Opdat studenten niet naar God zouden moeten gaan kwam God, in de gedaante van 2 heren en een dame, naar hun. Nu kon men echt van start. Er werd om beurten gewaarschuwd, beschuldigd en aangezet om zijn zonden gezamelijk en openlijk op te biechten. Bij voorkeur slaat men zich hierbij op de borst, de buik of waar dan ook. En het mag zelfs wat pijn doen, jammerklachten benadrukken het berouw. Een lied als slot waren we nog bereid te aanhoren al was het ondertussen reeds middag.

Driewerf helaas, waarschijnlijk zaten er nog duivels alom, die door de volgende spreker moesten worden te lijf gegaan. Het ritueel herhaalde zich, alleen geraakten meer jongeren in een soort trance en begonnen te wenen. Sommigen onophoudelijk te wenen, wat de dienst niet stoorde maar een soort van heilzaamheid kon betekenen.

Ondertussen werkten we verder en kwamen tot de vaststelling dat de Amerikanen hier nog wat konden opsteken. Op deze wijze kon je martelen zonder aanwijsbare daders.

Mogelijk heeft God de ketters, die werken op zondag, willen straffen. Want eens de dakgoot rond 17.00u klaar (tenminste dat dachten we) stokte het gezang en geweeklaag en verliet iedereen de klas.

En hoe wazungu’s een dakgoot aan een Afrikaans dak probeerden te hangen?
Dat is een ander verhaal, dat je maar moet lezen op www.stevenbarbara.waarbenjij.nu.

Amen