Donderdag Karatu-Endallah: Een Jeep is een Jeep

Het was reeds 19.30u (1.30u ’s nachts Tanzaniaanse tijd). Rare mensen die Tanzanianen. Hun dag begint om 6.00u ’s morgens (onze tijdstelling) en een uur later is het 1.00u ’s morgens. Zo gaan ze verder tot 6.00u in de namiddag, wat voor hun 12.00u is, om daarna te herbeginnen van 1.00u tot 12.00u ’s nachts. Een klein detail: er bestaan geen Tanzaniaanse uurwerken. Ze zien 9.00u staan op de wijzerplaat maar zeggen dat het drie uur is. Misschien daarom dat een kwartier soms twee uur kan duren.

Maar goed, het was dus 1.30u ’s nachts en dus pikdonker, als we van karatu naar Endallah reden. We reden met een Toyota Landcruiser, een uiterst geschikte jeep om zich in deze contreien te verplaatsen. Ook de onze had alles wat nodig was om hier dienst te doen: 4 wielen, een motor, een stuur en enkele zetels. Hij had zelfs een heuse dieseltank terwijl dit bij sommige andere is vervangen door een jerrycan tussen de passagier z’n benen. Kleinere attributen zoals een snelheidsmeter, een benzinemeter, zijspiegels, raamopeners, ventilatie, binnenverlichting, enzomeer zijn dingen die gemist kunnen worden en dus ook geen zorgen meer meebrengen.

Onderweg zouden we nog tientallen mensen voorbijrijden die ook op weg waren naar Endallah. Sommigen op niet verlichte fietsen met onder hun Afrikaanse snelbinder een haan of een bank anderen met op het stoeltje vrouw en kind. Licht heb je niet echt nodig. Je hoort een auto en duikt met hebben en houden in de kant, want auto’s hebbem voorrang en de weg is te slecht om de volle breedte te benutten. Nog anderen gaan te voet terug met hun beperkte bagage op het hoofd of de op de markt gekochte koe, geiten, schapen of ezels voor zich uitdrijvend. Zij zullen rond middernacht, maar tevreden met hun veroveringen, thuiskomen.