Rammen

Ze kenden het ondertussen, en dus zaten de kinderen ons ’s morgens op te wachten. Er stonden die dag verschillende activiteiten op het programma. Metsen, waarbij we voor het eerst van grond moesten. Daar de veiligheidscoördinator de weg te lang en eentonig vond konden we met een gerust hart onze stelling bouwen met wat we hadden: betonblokken en dakkepers. Gelukkig waren er genoeg want ondertussen was men, onder leiding van Bart, ook begonnen met het maken van de dakspanten. Geen akkefietje, want een keper was het dunste hout dat kon gezaagd worden en weegt ook een kilo of 15. Terwijl zowat iedereen meewerkte om de wapening van de kolommen en de ringbalk klaar te maken, werd door Diego, Willy en Eric duchtig verder gemetst. Nog een Maasai had het clubje van de mortelmakers vervoegd. ‘De Duiker’, zo noemde ik hem. Het is duidelijk dat hij niet vrijwillig was gekomen. Hoe ik ook”sementi” of “tofali” riep, meestal was hij niet in de buurt. Maar ik sloop naar hem toe en riep dan plots “tofali”. Van het schrikken had hij een betonblok vast zonder het te weten. Hij zou voor de rest van de dagen zijn naam alle eer aan doen.
Tussen haar activiteiten in zorgde Simone dat iedereen op tijd te drinken kreeg, voor mij onontbeerlijk want zelf kwam ik er niet op. Nikita had, uit hoofde van haar beroep, een uitgebreide EHBO-set bij en bekommerde zich om de ontstoken lip van Luka. Driemaal daags, en hij vergat het nooit, ontsmette ze zijn lip en deed er zalf op. Zijn lip zou er bij ons vertrek al heel wat beter uitzien, en indien hij de zalf, die hij kreeg, bleef gebruiken hoop ik hem met gezonde lippen weer te zien.

Traditioneel was het uitkijken naar wat de pot schaft voor het avondeten. Soms rijst, soms spaghetti, soms beide met groenten. Vlees was een eerder zeldzaam product, maar dat heeft te maken met bewaring. Het was hier dan toch nog tussen de 20 en de 30°C.
Geloof het of niet, maar even na het eten begon de dame weer over die Aziatische bezigheid. Het werd me teveel, nu wou ik het weten. “Wat is dat eigenlijk met dat Chinees poepen?”. “Ja,” zei ze onverstoord “dat is een kaartspelletje, maar mogelijk heeft dat bij jullie een andere naam.” Het zal wel wezen!
Stel je een doorsnee Vlaams gezinnetje voor in de jaren 60. Moeder en vader, overtuigd katholiek, en 7 kinderen die hun tijd voornamelijk doorbrachten met gezelschapspelletjes. En dan roept zo’n nakomeling: “Hé, wie wil er mee Chinees poepen?”.
Eerst een aantal oorvijgen, zodat je wist dat er aan deze oproep iets loos zat. Dan bij de eerste gelegenheid naar de biechtstoel, want je had blijkbaar ook gezondigd tegen het geloof. En tot slot een dag kelderarrest. En niemand die uitlegde welke van de 2 woorden fout was. Chinezen waren communisten, dat wist ik wel. Maar van wat dat tweede woord mocht betekenen had ik (toen) geen flauw idee.
“Rammen, zo noemen wij dat kaartspelletje” zei ik haar toen ze de spelregels had uitgelegd. Met z’n zessen namen we deel, en de dame in kwestie hield de puntenstand bij. Halfweg het spel deelde ze mee dat, meestal, de schrijver won. ’t Moet zijn dat ze niet goed is in spelen en in schrijven want Eric won.
Enfin, die avond stonden er geen onwelvoeglijke woorden meer op mijn harde schijf.