Nog even...
Door: Roger Andries
Blijf op de hoogte en volg Roger
13 Juli 2011 | Tanzania, Dodoma
Nadat de groep was vertrokken gingen Marias en ik naar het centrum. Ik had er een afspraak met de burgemeester i.v.m. een studiefonds voor behoeftige studenten.
Zo’n fonds houdt, in een eerste fase, in dat studenten die de schoolkosten (uniform, eten en boeken) van het secundair onderwijs niet betalen hierin financieel worden bijgestaan.
Om misbruiken te voorkomen had ik voorwaarden gesteld die het me moeten mogelijk maken de besteding van het geld en de begunstigden te kunnen volgen.
De burgemeester en zijn secretaris aanvaardden de voorwaarden en beschikken nu over circa 1000 euro. Indien blijkt dat deze manier van werken goed draait kunnen we in een tweede fase, via renteloze leningen, afgestudeerden helpen een bijkomende opleiding te volgen.
De volgende morgen bood Yona me aan om me, tegen betaling, tot Mto wa Mbu te brengen. Ndoroso, een Maasai die ik af en toe ontmoette vroeg, voor hem en zijn zoon, een lift. En vooraleer we weg waren zaten ook Kongwa en nog 2 andere Maasai in de jeep. Beneden stopten we om afscheid te nemen van de mensen daar wat een stormloop van kinderen veroorzaakte.
Onderweg stopten we bij een gestrand busje. De inzittende zaten nu, sinds de vorige morgen, buiten. De tovenaar had hen wel genezen van zowat alle dodelijke ziekten behalve de hongerdood. Reeds 24 uur brachten ze aan de kant van de weg door en het juiste wisselstuk voor het busje kon nog dagen op zich laten wachten. Ik zei Yona, ik had tenslotte de jeep en chauffeur gehuurd, vrouwen en kinderen te laten instappen en indien mogelijk ook nog mannen.
En aangezien in Afrika niets onmogelijk is vertrokken we met 15 mensen in de jeep en 4 op het dak. Deze laatste zouden zich, de volgende 50 km, regelmatig op hun buik moeten leggen om de takken van de acacia’s te ontwijken.
Na 2 overnachtingen in Karatu kwam ik ’s morgens in Endallah aan om de groep, die 3 dagen safari hadden gedaan, op te wachten.
Dezelfde avond brachten we nog een bezoek aan hun vorig project, de kleuterklas van Masabeda. Het was trouwens een blij weerzien met sommigen.
De volgende morgen reden we met een gehuurd busje, via de Masaai-markt, naar Kilimanjaro airport om 17 uur later terug op Belgische bodem te staan.
Zo’n fonds houdt, in een eerste fase, in dat studenten die de schoolkosten (uniform, eten en boeken) van het secundair onderwijs niet betalen hierin financieel worden bijgestaan.
Om misbruiken te voorkomen had ik voorwaarden gesteld die het me moeten mogelijk maken de besteding van het geld en de begunstigden te kunnen volgen.
De burgemeester en zijn secretaris aanvaardden de voorwaarden en beschikken nu over circa 1000 euro. Indien blijkt dat deze manier van werken goed draait kunnen we in een tweede fase, via renteloze leningen, afgestudeerden helpen een bijkomende opleiding te volgen.
De volgende morgen bood Yona me aan om me, tegen betaling, tot Mto wa Mbu te brengen. Ndoroso, een Maasai die ik af en toe ontmoette vroeg, voor hem en zijn zoon, een lift. En vooraleer we weg waren zaten ook Kongwa en nog 2 andere Maasai in de jeep. Beneden stopten we om afscheid te nemen van de mensen daar wat een stormloop van kinderen veroorzaakte.
Onderweg stopten we bij een gestrand busje. De inzittende zaten nu, sinds de vorige morgen, buiten. De tovenaar had hen wel genezen van zowat alle dodelijke ziekten behalve de hongerdood. Reeds 24 uur brachten ze aan de kant van de weg door en het juiste wisselstuk voor het busje kon nog dagen op zich laten wachten. Ik zei Yona, ik had tenslotte de jeep en chauffeur gehuurd, vrouwen en kinderen te laten instappen en indien mogelijk ook nog mannen.
En aangezien in Afrika niets onmogelijk is vertrokken we met 15 mensen in de jeep en 4 op het dak. Deze laatste zouden zich, de volgende 50 km, regelmatig op hun buik moeten leggen om de takken van de acacia’s te ontwijken.
Na 2 overnachtingen in Karatu kwam ik ’s morgens in Endallah aan om de groep, die 3 dagen safari hadden gedaan, op te wachten.
Dezelfde avond brachten we nog een bezoek aan hun vorig project, de kleuterklas van Masabeda. Het was trouwens een blij weerzien met sommigen.
De volgende morgen reden we met een gehuurd busje, via de Masaai-markt, naar Kilimanjaro airport om 17 uur later terug op Belgische bodem te staan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
