Die laatste dag

Niet echt, want het vertrek van de groep was voor de volgende dag vroeg in de morgen. Afrikaans vroeg, dus ergens in de voormiddag.

Voor de zevende en laatste keer legden we de wandeling af naar het klasje. De fundi’s waren eveneens van de partij, en maar goed ook. Eerst nog de laatste panlatten pankepers leggen en dan konden de ijzeren golfplaten volgen. Het zagen met de slijpmachine hadden noch de fundi’s noch de Maasai al gezien. Waar ze anders bijna op je schouder kwamen zitten om te kijken, hielden de gensters elke Maasai op een veilige afstand. Ze waren er niet gerust in.
Het leggen van de golfplaten is echt vakmanschap. Niet alleen ze juist leggen maar vooral niet van het dak vallen. Onze veiligheidsharnassen, kabels en helmen lagen nog in de tent :) en dus lieten we die karwei over aan de specialisten.
Ondertussen werden nog kleinere en grotere karweitjes afgewerkt zoals de gedenksteen, en de muurtjes voor de watertank.

Na het middageten werkten alleen de fundi’s nog door, want het moest dicht. De groep had even tijd om de meeste bagage reeds klaar te maken, terwijl men in de keuken volop bezig was het geitenvlees te roosteren.
Zoals gewoonlijk startte het feestje een uur of twee later dan gedacht. Het personeel van de camping, de fundi’s en wijzelf zouden er nog een plezante namiddag en avond van maken. Tegen dat de eerste brokken vlees er aan kwamen waren er reeds stoelen tekort. Ook andere gasten waren uitgenodigd geworden of vonden zelf hun aanwezigheid noodzakelijk. Het vlees werd met de machete in kleinere porties gesneden en rondgedeeld. Niet iedereen had trek in wat op deze beperkte menukaart stond, en opvallend: het waren allen blanken. Ondertussen werd zowat alle kleding, lakens e.d. uitgedeeld, dat meestal met fierheid werd gedragen. Ook Raka werd door Simone, voor z’n harde werk, beloond met een deken. Hij zou er die avond niet meer uit komen.

Na de barbecue trokken de blanken met z’n allen naar de ingang. Zowat al de vrouwen van de wijk zaten er zusterlijk naast elkaar, met voor hen een doek met hun zelfgemaakte juweeltjes. Nergens is er een grotere concurrentie dan in de deze branche bij de Maasai. Allen maken ze dezelfde dingen, om ze daarna aan dezelfde mensen te proberen te verkopen. Als de eerste vrouwen de camping binnenkomen om te dansen is het bijna donker. Na enkele dansen wordt de festiviteit even opgeschort voor een meer officieel intermezzo.
Er moest nog bedankt worden deelde men ons mee. Bijna iedereen kreeg een juweeltje aangeboden. De dankbaarheid van deze vrouwen stond van hun gelaat af te lezen en het werd voor sommigen van ons dan ook wel een emotioneel moment. Diego, die steeds druk in de weer was en bovendien letterlijk en figuurlijk de uitstraling had van een leidersfiguur, kreeg (i.p.v. Willy Hendrickx) een soort van staf, rungu genaamd. Ook aan mij was gedacht! Ze moeten gemerkt hebben dat ik de leeftijd bereikt heb dat je zo rustig blijft zitten dat de vliegen zich op je komen nestelen. Ik kreeg een aangepast geschenk: een mooie, van handvat voorziene, gnoestaart om de vliegen weg te slaan.
Na deze ceremonie waren de krijgers aan de beurt. Hun dans, onder begeleiding van een soort gezoem, bestaat vooral uit het ons bekende springen. Ook enkelen van ons waagden zich in de kring om hun sprong te wagen, maar sommige krijgers sprongen ongelooflijk hoog en wisten van geen ophouden.

Samen met de andere aanwezige kampeerders mag er gesproken worden van een onvergetelijke dag.