Een politieke show

Water is hier in overvloed, een kraan die nooit dicht staat. Wat wel kan gebeuren is een pijp die gebroken is, want er wordt wat geplooid aan die harde plastic buizen. We moesten van elders aftakken en daarvoor was de slang te kort. “Hakuna matata” zij Raka, toverde van ik weet niet waar een soort van rubber bandje dat de 2 pijpen aan elkaar moest houden. En het lukte nog ook. Geen instrument dat zoveel toepassingen heeft als zo’n rubber bandje.

Men had ’s nachts zand gebracht (het plaatselijke zand is niet goed om te metsen), zodat we er rond 8 uur stevig tegen aan konden. Er moest mortel gemaakt, gemetst, wapeningsijzer van 12mm recht geplooid, stukjes ijzerdraad van 6mm doorgeslepen om beugels van te plooien. Voor het laatste hadden we de hulp van een fundi nodig die ons toonde hoe je dit deed met een buisje en je handen.

Toeschouwers waren er de ganse dag, en er vonden al wat verbroederingen verzusteringen plaats. Tot plots rond 17 uur de burgemeester en diwani verschenen. Als volleerde politicus kwam de burgemeester vragen of we een foto wilden maken terwijl ze betonblokken aanbrachten. Het was een voltreffer, ineens kwam iedereen met een betonblok aan. De betonblok moet wat zwaar uitgevallen zijn, want na de foto zag noch de burgemeester noch de diwani een tweede blok zitten. Gelukkig bleven de anderen bezig terwijl ze een praatje sloegen met mij. Was mijn Kiswahili beter geweest ik zou hen een lang verhaaltje hebben verteld, helaas samen met hun vertrek viel ook onze bevoorrading stil. Maar voor morgen hadden we een aardige voorraad!

’s Avonds, na het eten, zaten we nog gezellig samen aan tafel toen een dame een eigenaardig voorstel deed. Ik zal de naam van de dame niet onthullen, kwestie van haar dorpje Heppen en haar school niet met een imagoschade op te zadelen. “Mannen, willen we nu eens Chinees poepen?” Ik dacht dat ik slecht gehoord had, dit kon niet, maar de negenjarige Beau vond het leuk en herhaalde het. Niet te geloven, ze is amper 5 dagen van huis en er is hier bovendien geen Chinees te bespeuren. Dat het nu op z’n Afrikaans was geweest, maar neen, op z’n Chinees. Ik was niet de enige verbijsterde aan tafel. Er werd zwijgzaam op de stoel heen en weer geschoven en een vrouw zei “nee, ik heb echt geen zin nu.” Raar, want de dame was haar zin wel begonnen met ‘mannen’, maar van die kant geen reactie. Ik was de vreemde eend in de bijt, misschien wisten de andere mannen meer. Ik besloot te doen of mijn neus bloedde en wachtte af.

“Kom laat er ons nog ene drinken” zei Bart, en zo gebeurde. De zaak kwam niet meer ter sprake die avond, maar ik kreeg de vraag wel niet van mijn harde schijf gewist. Die Chinees speelde mij parten.

Vooraleer in te slapen de stand van zaken nog eens opgemaakt: Er was vreselijk hard gewerkt, maar er bleven maar 5 dagen meer over. Zou het ons lukken?