Kom toch maar eens kijken…

Zoals voor een eerste schooldag was iedereen vroeg uit het veldbed. De zon kwam nog niet boven de Gelai uit of we zaten al aan tafel onze eerste tas thee of oploskoffie te slurpen. Slurpen behoort hier namelijk tot de tafelgeplogenheden. Brood, geroosterd op een houtvuur, en omelet moest ons sterk zetten voor de eerste werkdag. De fundering lag er bij zoals enkele maanden geleden. Ik had toen al enkele stenen gelegd om een idee te hebben van de hoeveelheid. De andere 1.500 lagen op ons te wachten.

Samen met ons kwamen ook enkele fundi’s af, altijd bereid om te helpen. Ook enkele Maasai, wat niet direct een versterking van het arbeidspotentieel was. Wel werkklaar waren de 2 bewakers, Marias en nog 2 helpers.
Ik hoor het je al vragen: Nachtwakers die overdag nog zware arbeid kunnen verrichten? Ik kan iedereen deze job aanraden. Je slaapt op een bankje van takken, thuis is het een grote bank van takken - bed genoemd -, bij de materialen. Aangezien alles in het oude kleuterklasje ligt hoef je niet rond te lopen, maar belangrijker is dat je moet waken op materialen om het klasje te bouwen. Materiaal om te werken dus! Geen enkele Maasai die het in zijn hoofd zal halen om daar iets van te komen halen. Raka en zijn collega, die ik gemakshalve het Bloemenperkje noem, hebben 4 maand die taak plichtsbewust volbracht.

“Verdorie, die steentjes wegen zwaar” zei Diego, een exemplaar optillend. Ik was het al vergeten, maar ze wegen inderdaad zwaar. Om en bij de 20 à 25 kg. Diego, Eric en Willy waren de metsers van dienst met Bart, Rob en mezelf als helpers. Simone had iets met die betonblokken, vanaf de eerste dag omarmde ze hen. Ook Raka had, mogelijk door ze te bewaken, een band met die blokken. Met zijn propere, maar opvallende roze T-shirt, liep hij van betonblok naar fundering en omgekeerd.

Het krioelde op de werf van het volk, werkers (een grote meerderheid blank), en een hoeveelheid toeschouwers (uitsluitend donkerder gekleurd) waar in België veel voetbalploegen jaloers zouden op zijn. Opvallend tussen de kijkers was de leraar van het kleuterklasje, die zijn natuurlijk talent – kijken – alle eer aandeed. Dat er voor hem ook een slaapkamer en (buiten)keuken zal gebouwd worden bracht hem niet op andere ideeën. Tweede opvallende figuur was Luka, een jongen die blijkbaar voortdurend op zijn lip moet hebben gebeten. Zijn onderlip was één ontstoken wonde.

Diego leidde de metselwerken in goede banen, Nikita, Willy en Ruben kregen een snelcursus ijzervlechten of ijzer rechten en tussenin hielp zowat iedereen de voegen op te vullen.
Omwille van de temperatuur en de zware arbeid werd er na het middagmaal (rond 13.30u) een rustpauze ingelast. Voor sommige een echte rustpauze, maar voor anderen het moment om de rivier op te zoeken.

Om 16 uur vertrokken we terug om nog 2 uur verder te werken. Douchen kon dan nog net voor het donker maar eten was bij een stallamp. De pumpkin soup smaakte wel naar pompoen maar rook naar petroleum, wat de pret aan tafel niet kon bederven.