Vlaamse invasie in Ngare Sero

Het was rustig op de camping. Het Belgische groepje was gisteravond vertrokken voor de beklimming. Klimmen moet ’s nachts omwille van de temperatuur om dan boven te wachten tot het licht genoeg is voor de afdaling. Rond de middag kwamen ze doodvermoeid aan.
Even later zag ik 2 gewapende soldaten afkomen. Zonder veel omhaal stapten ze op de chauffeur van het groepje toe en probeerden hem in de boeien slaan. Hij wist zich los te maken en er volgde een hevige discussie, waaraan zowat elke Maasai nu deelnam.
De chauffeur had bij het terugkeren hun stopteken genegeerd. Waarom was eigenlijk niet echt duidelijk. Uiteindelijk werd hij meegenomen naar het politiebureau, wat paniek teweegbracht bij het groepje. Eén van hen moest nog het vliegtuig halen en er was dus geen tijd te verliezen. Zoals gewoonlijk, maar na geruime tijd, was het geschil opgelost met een fikse boete.

Iets na 14 uur reed de eerste jeep de camping binnen om met enig tijdverschil te worden gevolgd door de twee andere jeeps. Het was de tweede keer dat ik de groep van De Kruin ontmoette. Met sommigen onder hen had ik al kennis gemaakt op de voorbereidende vergadering, anderen ontmoette ik voor het eerst. Het moet gezegd dat als ze buitenkomen het met veel volk is. Ik vroeg me af of mijn harde schijf al die namen kon opslagen, wat handig zou zijn de komende dagen.
Alle 16 vaagden ze het stof van hun gelaat, waardoor ik enkelen onder hen herkende. Bovendien was het een prettig weerzien met Frank, Tandao en Thomas, op wiens gelaat het stof niet zo duidelijk te zien was.

Yona en zijn ploeg hadden in de voormiddag de tenten en veldbedden, mooi op een rij, opgesteld. De watervoorziening verliep nog altijd zeer ambachtelijk en onopvallend, tenminste het eerste uur. Na een rit van 4 à 5 uur staat een toilet hoog op het verlanglijstje, maar ook de koks wilden zo vlug mogelijk aan de kook. Dus was één van de eerste vragen wat de waterjongen toch steeds aan de waterslang stond te prutsen.
Terwijl de koks de houtvuren aanmaakten om de honger van hun 20 klanten te stillen werd de camping en omgeving verkend. Uiteraard werd ook de plaats van het gebeuren, de fundering van het kleuterklasje, aangedaan. Hier zouden we de komende 6 dagen met z’n allen onze tijd verdoen. “Morgen vliegen we erin” zei Diego. Aldus werd de, op mijn planning voorkomende, rustdag geannuleerd.

De eerste nacht had ik meer weg van een mixer, en keerde van de ene zij op de andere. Zestien mensen spenderen hun verlof en geld aan dit project, waar ik verantwoordelijk voor ben. Je zou van minder wakker liggen. Gaan we hun doel (het gebouw onder dak) wel kunnen waar maken, zal de organisatie goed verlopen, zullen er geen ongelukken gebeuren en zullen ze met een tevreden gevoel vertrekken? Uiteindelijk was ik, naast mijn slaapmatje, in slaap gevallen.