Brommers zijn goed voor het volk

Achter de 'Gelai'de berg recht voor mijn tent, begon mijn klok het decor een oranje tintje te geven. Het is half zeven en weldra zou de zon helemaal boven de berg staan.
Een uur later ben ik klaar om te vertrekken. Vroeg en opzettelijk, want ik wou een wandeling maken in mijn ééntje. Ik neem de kortste weg door de rivier, om niet aan de brug te moeten oversteken en zo ver van Marias zijn boma verwijderd te blijven. Ik kon amper zijn boomhut zien uitsteken over de andere hutten.

Boomkikkers hebben blijkbaar goede ogen. Helaas. Net op het ogenblik dat ik dacht ontsnapt te zijn hoor ik van ergens 'Mudiai' roepen. De boomkikker had, geplakt gezeten tegen zijn slaaphut, mij al aan de rivier in het vizier gekregen en kwam mij achterna gelopen. "Mudiai", want zo noemt hij mij soms, "ik had je zien gaan." Hij was enigzins buiten adem. Niet verwonderlijk want het zal heel vermoeiend geweest zijn, om al lopend door het zand, mij nog in te halen. Misschien was het daardoor dat we in stilte verder wandelde. Tenminste wat hem betreft, want door het besnijdenisfeest heb ik er heel wat kennissen bij. Tenminste: zij kennen mij, niet moeilijk want ik ben de enige witte die hier zomaar rondloopt. Lastiger is dat zij veronderstellen dat ik hen ook ken. Ik begroet ze hartelijk en beantwoord zo veel mogelijk hun vragen.
Terwijl we op de burgemeester wachten begint een man, in wit hemd en keurige lange broek, een gesprek met me. Hij moet de bevolking van deze en een ander dorp in kaart brengen, zo vertelt hij me. "Maar die liggen 50 kilometer van elkaar, een zeer zwaar werk." En nu volgde de reden van zijn betoog. "Als je nog een projectje wil doen dat de bevolking ten goede zou komen, zou je een pikipiki (= brommer) voor het dorp (lees: mij) kunnen kopen". Ook de diwani (districtsafgevaardigede) had een suggestie om euro's te spenderen. Hij dacht eerder aan nog een secundaire school.
Ik luisterde aandachtig en poeierde ze daarna beide af. "Ik heb van onze mensen geld gekregen om een kleuterklas te bouwen, niet om secundaire scholen te bouwen of brommers te kopen."
Dat ik het met de burgemeester nog zou hebben over (vanuit het Gros Bonheiden) financiële steun voor onvermogende leerlingen of studenten, vertelde ik hen niet. De, traditioneel geklede, burgemeester zou de zaak bespreken met de dorpsverantwoordelijken.

Daar het de volgende dag markt was, wat zich weer in het centrum afspeelde, besloot ik het in de namiddag 'pole pole' te doen.