Een rekening in Arusha

Ik trok mijn sandalen aan om de heuvel af te dalen voor het ontbijt.
Niet dat ik er zo naar uit keek, maar soms moet een mens dingen doen die hij liever niet zou doen. In dit geval uji drinken. Een smakeloos papje van maïsmeel vermengd met water.
De berg afdalen viel me steeds moeilijker. Onze tere voetzooltjes zijn niet gehard voor het scherpe zand. Bovendien stond m'n rechter kleine teen, de zwakste van de familie, te pronken met een blaar die het volume van de teen benaderde.
De kinderen, beneden aan de hutten, hadden me waarschijnlijk al lang zien aankomen en stonden me op te wachten. Twee kleinere exemplaren bleven op een veilige afstand staan en gingen, met angstige ogen, lopen.
De thee met gember was klaar. Ik kreeg een zitje aan de rand van de zitplaats (ook keuken en slaapplaats). Misschien zijn de twee takkenbedden, die ook dienst doen als salon, niet stevig genoeg voor deze zwaargewicht. Een klein emmertje met deksel, waar ooit olie in heeft gezeten, werd mij tafeltje.
Het voordeel van een tas dampende thee was dat de vliegen er af bleven. Nadeel is wel dat ze zich dan op verbruiker nestelden. Ik trachtte ze te negeren, tenminste zolang ze zich tot één familie beperken.
Een ontbijt stond blijkbaar niet echt op hun menukaart, iets wat ik echt niet zo erg vond.
Toen ik 's middags ten tweede male afdaalde was ik hongerig als een leeuw maar gretig als een mier. De ugali, eveneens maïsmeel vermengd met water maar nu tot een stevige brij gekookt, evenaarde de uji qua smaak.
De mzungu had het eten betaald en dus mocht het blijkbaar een feestmaal zijn. Gekruide rijst waaronder rode bonen waren vermengd, dit alles opgediend in een metalen kommetje. Samen met de rest van de familie pulkten we er een brok uit, maakten een balletje in de rechterhand en aten het op. "Moet je geen lepel hebben, babu?" vroeg Nalaré. Het was hun enige kookinstrument. Ik bedankte en zei dat ik er aan elk hand één had. Desondanks ik een vleeseter en bonenhater ben, smaakte het me genoeg om mijn honger te stillen.
Nalaré, blijkbaar ook wat zakelijk aangelegd, vond het moment geschikt om een poging te doen hun finaciële situatie te verbeteren. Ze droeg Marias op me te vragen een rekening voor hen te openen in Arusha. Het was het proberen waard en de weigering was dan ook geen probleem.