Een lange tocht

130 zakken Cement, 40 golfplaten, hout, betonwapening, nagels..., het is van de ene winkel naar de andere. We hadden besloten een taxi in te huren voor een ganse dag, wat ons veel zweet en tijd zou besparen. Eens alles aangekocht was het de beurt aan de vrachtwagenchauffeur om alles, wat groot of zwaar is, per vrachtwagen op te halen. Het inladen van de goederen is eveneens te betalen zowel als het transport naar Ngare Sero.
Laden is een specialiteit van de Afrikanen. Zwaar, groot of hoog het maakt niet uit, alleen...efficiënt laden is een probleem. Dat kan starten nadat het laatste (in willekeurige volgorde) is opgehaald. Vervolgens laden ze het meeste terug af en schikken het zoals het moet.
John had al verschillende pogingen ondernomen om mijn vertrek naar Ngare Sero uit te stellen. Ik wou echter zeker zijn en er ook nog enkele dagen op verkenning gaan. Daarom stelde ik weer voor wat Petro al eens had afgewezen "Ik ga met de vrachtwagen mee, zodat jij hier je zaken verder kan regelen." "Het zal een lange rit worden met veel stof" zei hij al een beetje over stag gaande. Uiteindelijk was het halfvijf als we uit Arusha vertrokken. Davis was chauffeur en George bijrijder en mekanieker. Deze laatste moest het stellen met de minst comfortabele plaats, want er was geen sprake van dat de Mzungu daar zou zitten.
Ik hoopte in Mto wa Mbu nog iets te eten en te drinken, maar een chauffeur zijn taak is rijden. Dat deed Davis dan ook zonder tussenstop. Tenminste zonder tussenstop tenzij om de lading terug beter vast te maken of de bumper vooraan terug vast te zetten. Zo'n vijftal keren stonden we even stil. Nog minder geluk hadden 3 busjes met genezen zieken (dank zij de witte tovenaar). Hun busjes hadden ernstigere defecten en hen stond een lange nacht te wachten. Tel daarbij nog 1 vrachtwagen zonder achterwiel en dan mogen we zeggen dat we het er goed van af hebben gebracht.
Tenminste tot op 200m van het kleuterklasje. De chauffeur was even gestopt en graafde zich bij het terug vertrekken diep in het zand. De arbeiders die bij John aan het werk waren kwamen, het was inmiddels middernacht, op het geluid af. Er zat niets anders op dan alles ter plekke (en met de hand!) af te laden. "Hoeveel betaal je ons?" was de eerste vraag. "Eerts alles afladen, over geld praten we later." Ik wist niet hoeveel John betaalde en ik wou niet te veel maar ook niet te weinig betalen.
Twee uur later hadden de 6 mannen alles afgeladen. Ze zagen witter (van de cement) dan ik.
De camping van Yona zou reeds afgesloten zijn en dus besloot ik me bij de fundi's neer te vleien. Het was warm die nacht en niet te veel wind. Ik kreeg een zeil om op te liggen en een shuka om op mij te leggen.
Ik sliep goed, maar kort.