Ik vreet me te barsten (Woensdag 23 juni)

…of minstens een leverkwaal.
Gelukkig is mijn huisarts niet in de buurt. In deze 18 voorbije dagen kreeg ik bij elk bezoek aan Karatu een omelet met kruiden als ontbijt. Reken daarbij de ondertussen negende keer dat er ‘Chipsi mayai’ (omelet met friet) op het menu stond en het scheelt geen haar of ik kan naast kakelen ook nog eieren leggen.

Vandaag was weer een dag zonder noemenswaardig werk. Ik bereidde dus maar de onvermijdelijke speech voor, las een boek uit de huiselijke bibliotheek en verdiepte mij in het Kiswahili en het Kiiraqw (stamtaal).

Toen John, in gezelschap van een collega, ten huize verscheen werd er even later een kom op tafel gezet met stukjes geroosterd vlees. Ik wachtte op de rijst maar dit leek niet de bedoeling te zijn. We zouden alleen maar varkensvlees eten.

Varkensvlees??? Dit is de eerste keer dat ik hier varkensvlees eet! Het is zelfs al de eerste keer dat ik zoveel vlees heb gegeten. Waar is de tijd dat ik een hanenpoot met veel klauwen en weinig vlees uit de kookpot haalde.
Van hanen gesproken, dat is iets wat ik voor de eerste keer niet heb gegeten.
Het varkensvlees was, uiteraard, goed geroosterd maar smaakte me toch en we konden er met z,n drieën ruim van eten. Meer moest dat niet zijn.

“Meer moet dat niet zijn!” herhaalde ik tot Mama Bernardo (de huismeid en vervangende moeder) toen ze me 2 uur later zei: “Chakula tayari”.
“Wablieft, weeral eten? Ik heb al genoeg aan het varkensvlees van daarjuist.”
Het was een proevertje, een vieruurtje om elf uur plaatselijke tijd. Nu kwam de echte maaltijd… spagetti met geroosterd varkensvlees.
Ik heb me door de helft heengeworsteld en de rest teruggegeven. Hopelijk worden vanaf morgen de maaltijden terug van 4 naar 3 gebracht.