Een uitnodiging (Maandag 21 juni)

Ons tweede, veel bescheidener, project bestaat er in om een renteloze lening te verstrekken aan afgestudeerden van het secundair onderwijs. Zij die nog 2 jaar extra willen doen om leraar of lerares te worden, maar er niet de middelen toe hebben, kunnen er een beroep op doen.
Elima, een meisje van de eerste reeks afgestudeerden van Endallah, werd kleuterleidster in het Mats-kleuterklasje in Masabeda (een gehucht van Endallah). Zij wou echter verder studeren en deed een beroep op ons. In juli 2009 was een vervangster gevonden voor het kleuterklasje en kon Elima haar eerste jaar aanvatten, dat ze een maand geleden met success beëindigde.
Ik werd door de ouders thuis uitgenodigd voor het middagmaal, en uiteraard hoopten ze op een tweede lening om haar studies af te maken. De vader zou ons om 11 uur komen halen want Petro, die me met de jeep zou brengen, noch ik wisten haar wonen.
Om 13.30u at ik thuis want ik had nog geen vader gezien.
Een uur later stonden Petro en de vader aan de deur. Eens voorbij de kleuterklas werd de weg smaller zodat we de raampjes moesten sluiten om geen takken in ons gezicht te krijgen. De laatste 2 kilometer moest stapvoets worden gereden omwille van de vele rotsblokken. Wel hadden we een prachtig zicht op Lake Manyara. Hoewel er nergens een huis of hut te zien was liet de vader ons stoppen. De jeep werd de struiken in gestuurd want de rest zou te voet worden afgelegd.
Via een spoor, nauwelijks te herkennen, begonnen we aan een afdaling van haarspeldbochten tot we uiteindelijk aan de hut kwamen. Geen wonder dat de man zo laat was, hij moet minimum 3 uur onderweg zijn geweest om ons te voet te komen halen, aangezien wij er ook meer dan een uur over deden met de jeep.

Moeder en dochters hadden een feestmaal bereid voor de gasten. Na de rijst en groenten thuis werd er ongeveer 2 uur later rijst met groenten en vlees geserveerd. Verzadigd of niet, hier moet gegeten worden. Het vlees maakte wel iets goed maar ik nam toch maar een zeer bescheiden portie. Te bescheiden volgens de vader en de moeder. Ik had immers gezegd dat het zeer lekker was, en dus vulden ze zelf mijn bord nog eens met een dubbele portie. In een poging niets te laten merken propte ik het voedsel in mijn bovenste lichaamsopening, zorvuldig de andere dichtknijpend in de hoop het voedsel van de laatste uren gezamelijk te laten verteren. Ik hoopte dat ik in de beklimming op de terugweg niet tot een hurkhouding zou gedwongen worden, want ik had alleen maar doornige beplanting gezien.
De ganse familie begeleidde ons tot boven en Elima ging met de jeep mee tot thuis.
Na nog eerste een blik te hebbem geworpen op het rotsblokkenstorten, als fundering aan de toekomstige slaapzaal, wachtte mij thuis… rijst met groenten en vlees. Elima had de overschot van het feestmaal meegebracht als avondmaal.

Als men zo doorgaat moet ik, wegens gewichtsoverlast, nog bijbetalen op het vliegtuig.