Vumbi nyingi na mzungu

Het verwonderde me al 2 dagen dat het middag- en avondmaal zo vroeg werd opgediend. Ik vroeg Bernardo hoe laat het was, en hij wees naar de klok op mijn computer. Ja verzekerde hij me, dat was het juiste uur. Ik moest er immers vroeg uit want de daladala zou om 9 uur aan de school zijn.
Ontbeten en alles gepakt trok ik mijn rugzak aan en wou afscheid nemen als mama Happy me vroeg waar ik naar toe ging. Het is bijna 9 en ik wil de vroege daladala halen. “Hapana baba”, “het is nog geen 8 uur”. Ik wierp m’n rugzak terug af en haalde m’n leesvoer terug boven.
De daladala van 9 uur kwam om 10.20u aan.

Het was de meest verhakkelde jeep die ik tot hiertoe had gezien, maar aangezien hij vanuit het centrum was had hij bewezen dat hij kon rijden. Het is was een klassieke jeep geweest voor 8 personen met 3 banken en een kleine bagageruimte achteraan, waarvan de bagageruimte vergroot was door de laatste bank te verwijderen en 2 houten banken langs de zijkanten te zetten.
Ik was de zestiende passagier, tenminste in de jeep. Ik kreeg een plaats op de middelste bank aan de deur achter den chauffeur. De begeleider, conducteur, bagagelader sloot de deur af met een schuifgrendeltje, uiteraard niet het oorspronkelijke instrument om de deur dicht te houden. Vooraan zaten naast de chauffeur nog een volwassene en 3 kinderen. Op onze bank hadden we het nog betrekkelijk ruim met z’n drieën, tenminste tot 4 km verder. Ik werd teken gedaan om uit te stappen zodat een volle negerin kon plaatsnemen, waarna ik terug mocht instappen. Daar niet al mijn onderdelen binnen geraakten werd op mijn been en dij geduwd tot alles binnen was en werd onder mijn stoel nog een levende kip met vastgebonden poten gestoken. Via het openstaande raam, de enige stand waarin het zich nog kon bevinden, werd de deur weer gesloten. Men laadde nog een 150 kg maïs op het dak en het aantal buitenpassagiers groeide aan tot 5, terwijl de begeleider zich op de motorkap nestelde.
Door de uitgesleten sporen in de weg helde de jeep zo’n 30° naar links en een andere keer naar rechts. Ik verkoos het hellen naar links zodat ik zacht terecht kwam op de volle dame want naar de andere kant werd ik geprangd tussen de drie andere reizigers en de deur, waarvan ik alleen maar kon hopen dat het grendeltje stand hield.

Eens op de grote baan van Mbulu naar Karatu aangekomen (evenzeer een onverharde maar betere weg) stapte mijn reisgezellin uit, wat ons niet meer ruimte gaf. Want omwille van de vaste politiecontroles (teneinde hun inkomen te vergroten) moest wie bovenaan zit nu ook naar binnen. Geen reden om te stoppen, de mannen kropen al rijdend door de open ruiten naar binnen en zetten zich neer om de schoot van de aanwezige passagiers, al vermoed ik dat mijn huidskleur niet in aanmerking kwam voor zo’n knus onderonsje.
In tegenstelling tot het eerste gedeelte was het op deze weg vrij druk, vooral vrachtwagens. Elke tegenligger liet veel stof (vumbi nyingi) na, die de blanke (mzungu) aan het open raam als eerste mocht pareren.
Het was al een tijdje zachtjes aan het regenen. Net op het moment dat ik me afvroeg of de chauffeur nog iets zag stopte hij en verliet de jeep. Hij nam zijn ruitenwisser vast en bewoog hem heen en weer, iets wat het ding niet zelfstandig meer kon.
Uiteindelijk bracht de man ons alle 20 veilig in Karatu voor de prijs van 1 euro.