Arobayan! Umerudi!

De gekte is toegeslagen, ook in Tanzania. Hoewel ik nog nooit gehoord heb van een Tanzaniaanse ploeg in het WK, kennen ze van elke deelnemende ploeg de spelers, de trainers en hun prestaties. Blijkbaar had de eerste match eergisteren plaats toen ik nog in Endallah was, wat verklaart waarom ik tot laat de generator hoorde draaien. Het stoorde niet echt, in tegenstelling tot de voorbije nacht in Karatu. Ik besloot de match van Mexico tegen Kameroen te volgen omdat het te kort na de maaltijd was om te gaan slapen en het enthousiasme van de talrijke tv-kijkers ook geen bijdrage zou betekenen tot een goede nachtrust.
Van voetbal, en van sport in het algemeen, weet ik weinig af. Ook niet dat er nog minstens 1 andere match zou volgen. Uit het rechtspringen (omgevallen stoelen), het gejuich en spanningsuitlatingen moeten er meerdere doelpunten gescoord zijn.

Tandao zou me om 9 uur oppikken om naar Engare Sero te rijden, maar weerom stond mijn GSM een uur te vroeg. Geen erg want ik had lectuur in overvloed, zelf om te lezen tot 10.30u Tanzaniaanse tijd. Happy zou meerijden maar moest nog boodschappen doen, daar het toeristisch seizoen nog niet bezig was en er noch veel personeel noch voeding en dergelijk aanwezig was.

Een rit van bijna 4 uur waarvan ik na 10 keer nog steeds volop geniet. De weidsheid, de ruwheid, de grootsheid, de stilte, ik laat het iedere keer in me binnentreden. Evenals de bewondering voor de mensen die hierin leven, één met de natuur. Soms graatmager, maar taaier dan eender wie ik ken. In staat om zonder eten of drinken 40 kilometer rond te dwalen met hun kudde, terwijl sommigen weliswaar maar de helft afleggen maar dan ook maar 8 à 9 jaar zijn.

Het terugzien van Kisoi, Nyavuru, Yona, de nachtwaker en een hoop andere Maasai, wiens naam ik toch niet kan onthouden, is bijna zoals thuiskomen. Soms zie ik de verbaasde blik omwille van de 27 kg die ik verloren heb, soms een bezorgde. Maar wat me echt ontroerde is het moment toen ik van de lodge naar Yona’s camping ging en er plots vanuit enkele hutten ‘Rodger’ werd geroepen door wel tien kinderen. Ik draaide me om en allen kwamen ze aangelopen. “Arobayan, unmerudi?” (Opa, je bent teruggekomen). Ze vochten om aan m’n hand te lopen. Zelfs zonder al die pracht onderweg zou een mens daar 4 uur voor rijden.

Een week rest me om hier te doen wat moet gedaan, t.t.z. naar 20 hutten gaan (verspreid over een enorme oppervlakte), waarbij ik gelukkig op Yona en zijn jeep kan rekenen. Nog één of twee vergaderingen met het studiefondscomité en als er dan nog tijd overblijft wat rondwandelen. Met John sprak ik af om me na een week terug op te pikken teneinde in Endallah zowel voor het studiefonds als de schilderwerken nog wat te kunnen in orde brengen. Maar nu eerst genieten van het gevoel van een tijdloosheid die ik zelfs in Endallah niet ervaar.