Kiekjes maken

Ik wil niet langer wachten en besluit te starten met het nemen van foto’s voor de Misingi-website. Bernardo, zoon van Rebecca, zal me vergezellen. Op 2 wegen na zou ik hier hopeloos verloren lopen, laat staan enkele tussen de bomen verborgen hutten vinden. Hier geen straatnamen en huisnummers, zelfs geen straten.
Eerst gaan we naar Manusay, één van de vier wijken in Endallah, zo’n vijf kilometer wandelen. Daar aangekomen vraagt Bernardo aan de plaatselijke bewoners wie waar woont, maar de buit is klein. Het is vakantie en de meeste kinderen moeten dan op het veld werken of de geiten hoeden. We keren terug met slechts één foto.
Dan maar naar de wijk Endallah, waar we slechts 2 studenten aantreffen. Voor elke hut moet je een redelijke beklimming doen en we hebben ondertussen al zo’n 14 kilometer in de benen. Ik geraak redelijk vermoeid en vooral bezweet, want de zon is ongenadig. We werken het lijstje af maar tevergeefs.

“Baba Rodger, njoo!” (Kom baba Rodger) roept Thomas. Door de bomen zie ik de oud-burgemeester Thomas Yakobo Saidi staan wenken. Blijkbaar baat hij nu een drankwinkeltje, uit. Winkeltje is zelfs nog een groot woord voor het kamertje van 2 op 3, waarin 1 rek staat met daarop flesjes van elk soort drank dat hij verkoopt. Naast een salontafeltje staan er nog 3 taboeretjes. Een zitplaatsje en een warme pint was het enige, na de wandeling van bijna 20 kilometer, wat ik nodig had. We haalden wat herinneringen op terwijl ik de fles Kilomanjarobier ledigde en klaar was om de laatste beklimming van 2 km tot thuis aan te vatten.

“Chakula tayari, baba” (het eten is klaar), zie mama Happy. Ik zal vandaag geen grote inspanningen meer verrichten, want morgen zouden we naar Masabeda en Shangit gaan.
Beide wijken liggen aan de andere kant en minstens even ver weg.