Een plot voor baba

Ditmaal vertrokken we vrij vroeg naar Endallah. Ik kwam er aan midden drukke activiteiten.

Binnen zaten John en Petro (de burgemeester) in het salon en nodigden mij uit om ook plaats te nemen. “Baba,” zei John “nu je volgende maand gepensioneerd bent hebben we besloten dat het tijd wordt dat je hier ook een huis hebt. Daarom mag je een plot (= een lap grond) kiezen, waarop je een huis kan bouwen voor u en je vrouw.” Ik bedankte stijf en zei dat het de moeite niet meer is. “Neen baba, je hebt een eigen huis nodig voor jullie, je kinderen, je kleinkinderen of vrienden die er kunnen verblijven als ze hier zijn.” Heel vriendelijk mannen, maar ik heb geen huis nodig, ik slaap hier wel of in mijn tent als ik naar hier kom”. Ik stond op.
“Kom,” zei John ik leg je mijn plannen uit.

“Grote renovatie,” zei hij en leidde me rond. Hij zou zowat alles onder handen nemen, en dit een week vooraleer de groep komt, bedacht ik. En begint men dan met de kamers in orde te brengen? Nee hoor, men schildert het dak en de buitenmuren. Zijn plannen zijn zoals gewoonlijk groots, nu nog afwachten hoever we geraken. Ik zal moeten uitkijken dat het essentiële niet vergeten raakt.

Vervolgens gingen we naar de lagere school kijken, waar men begonnen was met het herstellen van scheuren en uitbrokkelingen. Echt veel was er nog niet gebeurd, mede omdat één van de fundi’s op John’s dak zat te schilderen.

“Twende baba, we nog op ziekenbezoek bij één van die oude mannen die we in Endamarariek zagen.” Hij lapt het me telkens weer, ik kan onmogelijk vragen me eerst af te zetten en dan terug te rijden. Ik voel me als een indringer, die de intieme ruimte van hun huis binnensluipt. Desondanks heb ik het gevoel dat ze mijn aanwezigheid appreciëren. De man ligt in een kamer van twee op twee – weliswaar in een stenen huis – op een matras van schuimrubber onder een deken. Drie zonen zorgen voor hem, ze geven hem eten en drinken, dienen als steun als hij rechtop wil zitten, kortom taferelen die bij ons tot het verleden behoren. Het ergste vind ik dat ik ondanks de bewondering voor deze mensen hen later niet meer zou herkennen als zij mij toewuiven of –spreken. Ik troost me bij de gedachte dat ik de enige witte ben tussen deze talloze zwarten.