Op weg met een blaasbalg

Sinds de tweede keer dat ik hier kwam lacht de top van de berg, achter de lodge, me uit. “Ge durft het niet” lijkt hij te zeggen.
Alle vorige keren ontbrak me de tijd wegens bouwwerken en vorig jaar vanwege de ingekorte versie. Dus zou het nu, bij mijn vijfde bezoek, zover zijn.
Na een slechte nacht werd ik ’s morgens uit mijn slaap gerammeld door de geitenbellen. ‘Ach ja, we zouden vroeg vertrekken om de zon wat te vermijden. Had ik toch maar niet afgesproken.’ Ik voelde me niet helemaal fit en erger nog, tijdens het ontbijt kwam mijn allergie opzetten.
“Mbewa, baba” (Laat ons gaan in het Maa). “We zullen de gemakkelijke weg nemen” zei Kisoi. Ik beaamde, want Kisoi is een Maasai en als het Maasai zegt dat het gemakkelijk of niet ver is reken er dan maar op dat het stevig zal worden. Mijn allergie was niet te stuiten, zodat ik voortdurend m'n neus moest snuiten. Met verstopte neus en open mond naar lucht happend, blies ik mij als een blaasbalg naar boven.
Na ettelijke rustpauzes was de top in zicht en op de top was er bereik voor zijn GSM zei Kisoi. Ik was moe en wou zeggen dat hij het laatste stuk alleen kon doen en ik wel zou wachten. Maar het idee dat de top van de berg me weer zou uitlachen trok me verder omhoog.
Het was de top nog niet, er was nog een andere. En weer een andere, en telken we een top bereikten was er een nieuwe. Ik strompelde de vijfde en echte top op. “Baba, umechoka sana hé?” (Baba, je bent erg moe hé?) vroeg Kisoi met een glimlach. De jongeman deed de beklimming op autobandsandalen zonder één spoor van vermoeidheid, zweet of dorst.
Ik had hem eindelijk overwonnen en keek neer op onze lodge en nam enkel foto’s. “Twende kule kwa network, baba.” (Laten we naar daar gaan, daar is netwerkbereik). Boij het woord ‘kule’ bepaalt de lengte waarmee de ‘u’ wordt uitgesproken hoe ver ‘daar’ nog is. Het klonk niet erg ver en dus naar een andere top een meter of vijf hoger dan de vorige. Na de derde top zei ik hem alleen verder te gaan, ik zou wel komen. Na m’n rustpauze volgde er nog drie toppen alvorens ik hem op het hoogste punt onder een boom bezig zag met z’n i-phone. De duur voor het lezen van zijn e-mails en zijn gesprekken waren rechtevenredig met de duur van de klim. Ik genoot ondertussen van de eenzame hoogte, de wind en het uitzicht, zowel rondom als beneden. Terloops passerden een koppel Maasai alsof ze even naar de dorpswinkel gingen. “Ze gaan naar de markt in Engare Sero” zei Kisoi. “Gaan ze helemaal naar beneden,” vroeg ik. “Ja, en straks terug naar huis ginder boven,” zei hij alsof het doodnormaal was.
De vermoeidheid bij het afdalen zat nu in mijn benen i.p.v. in mijn borstkas en hoofd, en ik maakte plannen i.v.m. een frisse pint. Plannen die afzwakten naarmate we verder afdaalden en in de lodge neervallend in een stoel stelde ik me tevreden met een warme pint.

Vanuit mijn zetel keek ik omhoog naar de top. Hij lachte niet meer maar knipoogde. Ik deed hetzelfde terug door één oog open te doen.