Met de bisschop aan tafel

De weg van Endamarariek naar Endallah had ik enkele jaren geleden 4 dagen per fiets afgelegd, en was mij dus niet onbekend. Helaas moesten we dus ook voorbij de afslag naar Masabeda, waar John even stopte. “Baba, tutawasalimia escofu na watu wa Masabeda?” (Baba, zullen we de bisschop en de mensen van Masabeda even goedendag gaan zeggen?)
“Ik hou zo niet van die vertoningen, John.”
“Oh baba, dakika moja tu.” (Slechts één minuutje). Het was duidelijk, hier was geen ontkomen aan en zou gegarandeerd langer dan een minuut duren.

De bisschop en 5 hulpbischoppen in vol ornaat vulden het podium. Vertegenwoordigers van meerdere religies, alle soorten van raden en afgezanten bevolkten de kerk vooraan. Buiten stond de grote massa die via een luidspreker niets van Gods woord moesten missen. Ik zou na een kwartiertje John overtuigen terug te gaan.
De ramp gebeurde toen men John (die Diwani en district counceler is voor Karatu district) samen met zijn bleke vriend kwam halen om mee vooraan in de kerk te gaan zitten. Behalve de preken die eindeloos waren, was het nog niet onoverkomelijk. Wanneer de volgende preker adem zou halen zou ik “twende” (laat ons vertrekken) zeggen tegen John. Eén van de hulpbisschoppen verijdelde mijn voornemen door de Diwani te verzoeken vooraan ook een woordje te zeggen. Na enkel woorden vond hij het nodig mij aan het publiek voor te stellen en vroeg me (in het Kiswahili) naar voor te komen. Ik gebaarde van kromme haas, stond even recht en ging terug zitten. Toen hij het ditmaal in het Engels nog eens herhaalde kon ik, welvoeglijk, niet anders dan naast hem gaan te staan. Ik zal niet alle onzin herhalen die hij uitkraamde maar hij prees mij de bisschop zijn hemel in. En alsof dat nog niet genoeg was vroeg hij Baba wa Endallah ook nog een woordje te zeggen. Amper aangekomen is baba nog niet warmgelopen en kan nog niet te veel vertellen in het Kiswahili, maar blijkbaar zijn enkele schamele woorden en foute zinsconstructie genoeg om applaus te krijgen.
Daar een vrouw, want geld wordt er in elke religie ingezameld, haar bijdrage uit een gevlochten mandje bestond volgde na de dienst nog een veiling. Hierbij werd geboden tot één van de hulpbisschoppen een onoverbrugbaar bod van 20.000 shilling (10 euro) deed om het dan aan te bieden aan Mr. Rodger.

Toen ook dit schouwspel voorbij was nodigde de bisschop alle aanwezigen uit op een maaltijd van ugali na kuku (ugali en kip). De bisschop en notabelen, gezeten aan tafel onder een grote tent, hadden meer keus. En daar de Diwani en baba Endallah aan de tafel van de bisschop werden uitgenodigd aten we ook geit, chicho (een soort spinazie), mango, banaan, e.d.
Bij wijze van dessert werd tot slot nog een specialiteit voorgezet aan de eregasten. Overgevoelige (dieren)zielen slagen de volgende alinea best over.

Op een tafeltje lag een geit, weliswaar dood maar op de ingewanden na nog intact. Het dier keek ons aan met nog enkele frisse blaadjes groen in de muil en een lijf vol geprikt met komkommers en appelsien, bereid zoals men een cake bakt. Terwijl het dier ons aankijkt worden kleine brokjes vlees uit het lijf gesneden en op een prikker geserveerd.

Nog afscheid nemen en de 200 durende minuut was om. Tijd om in Endallah af te laden en in het donker in Karatu aan te komen.
Morgen hopelijk terug naar mijn programma en ’s avonds in Endallah.
Och, dit is Afrika en hoe vervelend soms ook, ik kan niet zonder.