De pastoor kreeg z’n zegen

Dit zou de laatste, volle, dag zijn dat er kon geschilderd worden en dus werden alle zeilen opgehaald. Agato, die normaal om 8u begint, kreeg rond 7.45u amper tijd om z’n fiets weg te zetten. Een bedrijvigheid alom.
Ondertussen werd ik bij de pastoor van de Lutheraanse kerk uitgenodigd. De man wou mij begroeten en bedanken zei men. Zoals menigeen weet, een eerder verdacht gebaar dat de hoofdzaak moet camoufleren. En inderdaad, na de bedanking van de pastoor en de zegen van mungu kwam de aap (of is het de duivel?) uit de mouw. Of baba Roja nog eens met een groep wou terugkomen om aan de nieuwe kerk te bouwen. Vooral om de samenwerking zei de snoodaard, die maar al te goed wist dat dergelijke groepen alle kosten zelf dragen.
Hoewel ik me al geërgerd had aan de uitgraving van de fundering van de nieuwe, grote achthoekige kerk, wimpelde ik beleefd het verzoek af.
Of ik het plan eens wou bekijken? Het plan bestond alleen uit een vooraanzicht waarop vele daken en een heuse grote toren, met rond raam, was getekend. Verwachtingsvol wachtte hij op mijn bewondering voor de kleine kathedraal. Moeten die arme mensen hier dit gebouw, tot glorie van de pastoor, helpen bekostigen dacht ik bij mezelf.
Het werd me te machtig en ik zei hem dat hij zulk een grote kerk niet nodig had.
“Als onze zes parochies samenkomen hebben we zulk een grote kerk nodig, bwana.”
“Dan heb je een groot openluchtplein, of desnoods een grote zaal met een eenvoudig dak nodig, en geen toren waarin de hoogmoed van de pastoor huist.”
De man probeerde het weg te lachen en stotterde dat het huis van god mooi mag zijn.
Ik vertelde de man dat ik geen enkele religie aanhing maar dat ik voànd dat religies er voor de mensen moesten zijn en niet de mensen voor de religies. Wanhopig murmelde hij nog wat over postkaarten ten voordele van de bouw van de kerk, maar het werd mij te veel.
“Bwana, ik ben hier om te zorgen dat de kinderen zich, via onderwijs, een menswaardig bestaan kunnen veroorloven. Van het ogenblik dat je dat ook voor ogen hebt praten we terug, maar tot dan hoef je me niets meer te vragen.”
De man wenste mij nog een goede reis, vouwde zijn onafgewerkt lijstje samen en stak het in zijn zak.