Stilte voor de storm

De voorbije dagen was het kalm, soms iets te kalm naar mijn zin. Weliswaar was het dak, de binnenplaats en de ramen geschilderd, dat was tot hiertoe het enige dat veranderd is.
Maandag zouden de douches buiten opgetrokken worden, maar ik besloot dinsdag niet langer te wachten en vroeg Bernardo mee aan de slag te gaan. Het was zoeken achter de stokken van voldoende lengte, en bij gebrek aan hamer en nagels kocht ik touw in het dorp. Om het geheel rond te krijgen moest er nog een stengel van de bloem van een agave aan geloven. Deze sisalplant, waarvan men de bladeren gebruikt om tot vezel te slaan en nadien een touw van te maken, heeft een bloem met een stengel van zo’n 5 à 6m.
Het geraamte bleef staan in afwachting van de doeken (shuka’s of ngorori’s) om de wanden te vormen. Deze doeken zou ik één dezer in Karatu kopen.
Woensdag bleef er tijd om een wandeling naar het dorp te maken en de activiteiten aan de lagere school te gaan bekijken. De toestand van de gebouwen, waarvan de eerste dateren uit 1958, zijn alles behalve en er zijn heel wat herstellingen nodig vooraleer kan geschilderd worden. In afwachting van de reis naar Karatu morgen begon ik mijn zevende boek, meer boeken dan ik het voorbije jaar heb gelezen.
Rebecca en mama Happy bleven er bij dat de geschenken die ik van de ouders had gekregen niet voor de groep mochten gebruikt worden, en dus had ik drie dagen later - op de haan na – de tien eieren en de kip voorgeschoteld gekregen. Uiteraard alleen de billen van de kip, maar wetende dat al de rest ook niet verloren gaat. Ooit kreeg ik immers per vergissing het verkeerde schoteltje en viste een poot op, trouwens ook een lekkernij bij een echte chinees.
Ondertussen zijn de aankopen in Karatu gedaan en keer ik straks terug naar Endallah om morgen richting Arusha te gaan waar nog wat inkopen dienen te gebeuren en ons klaar te houden om zondagnacht de groep op te vangen.