…en nog een plot

“Tayari baba?” klonk Petro om 9u ’s morgens. “Waar gaan we heen? “De plots bekijken waaruit je kan kiezen. Het is zondag vandaag, we hebben verder niets te doen.” Wandelen kan nooit kwaad en dus…stapten we in de jeep. “We beginnen in de wijk Endallah.”
We reden zo’n kilometer of negen over een weg die hoe langer hoe grilliger werd, tot hij zei “van hier gaan we te voet verder.” We zaten midden in de wildernis. “Alle grond van Endallah is verdeeld. Elke inwoner kreeg één hectare, sommige stukken zijn nog eigendom van het dorp en sommige inwoners hebben hun stuk verkocht aan iemand anders. De stukken die we nu gaan bekijken zijn van mij, van John of van het dorp, wil je een ander stuk dan moeten we het kopen.” Ik laat hem maar vertellen.
Drie van de vier stukken hebben een prachtig uitzicht op Lake Manyara, maar zijn elk één hectare wildernis die momenteel alleen te voet bereikbaar zijn. “Hakuna matata, baba,” (geen probleem) “met enkele arbeiders is er zo een berijdbare weg gemaakt.
Al lachend zeg ik “maar als ik hier woon en ik ben zout vergeten te kopen ben ik wel een dag weg.” Nee,” zegt How, “dan bel je me en ik breng het.”
In de namiddag stoppen we even in centrum voor twee andere – kleine plots – en rijden dan naar de wijk Manhusay. Ook daar een prachtig uitzicht op Lake Manyara te midden van de wildernis. Redelijk vermoeid, want min of meer vlak is het nergens, keren we terug.
“En, wat denk je?” Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik maar een ‘mzungu maskini’ (een arme blanke) ben maar daar wordt hartelijk om gelachen. “Je gebruikt takken, stenen en lang gras, dat kost niets.”

Gelukkig stappen ze in het centrum uit, zodat ik ongestoord met How terug naar huis kan.