Pesa na chakula nyingi (Veel geld en eten)

Vandaag moest ik me op het geld storten. Naast de 18,5 miljoen voor de schilderwerken moest de rest verdeeld worden over de studiefondsen van Endallah en Engare Sero, bestedingen naast het studiefonds, het zakgeld van de KVLV-ers en eigen middelen.
Dat wou zeggen dat ik me nog doorheen een 4.000 briefjes moest werken, een werk dat in de beslotenheid van mijn kamer moest gebeuren. Van dergelijke hoeveelheid geld wordt zelfs John bang, laat staan een dorpeling die zelfs geen briefje van 10.000 in bezit heeft.

“Karibu chakula, baba” (komen eten), zegt Rebecca en zet een volle ketel rijst en erwten en worteltjes op tafel.
Hoe ik hen ook probeer wijs te maken dat ik echt niet veel meer kan eten, het is alsof ze zelfs geen Kiswahili verstaan. Telkens laat ik het grootste deel liggen, maar tot heden zonder resultaat. Vanmorgen 4 geroosterde sneden brood, 2 chiapata’s, een omelet (mijn zevende na 5 dagen) en 2 appelsienen. Na met moeite de helft te hebben opgegeten vraag ik om de rest weg te zetten tot vanavond. Want dat was het enige wat me tot hiertoe is gelukt, ’s avonds geen warm eten meer. Helaas krijg ik dan niet alleen die andere helft terug maar nog wat brood en meloen. “Ge moet terug bijkomen”, zegt Rebecca, “je bent te mager en te zwak.”
Ik eet nu wat ik opkrijg en geef mijn pogingen om hen het uit te leggen maar op.

In de namiddag ging ik een kijkje nemen in de lagere school en enkele foto’s nemen, samen met Eli Bariki. Het is een aangename man, ware het niet dat hij denkt dat ik met een vrachtvliegtuig vol geld ben aangekomen. Hoewel ik reeds bij het aankopen heb gezegd dat het budget niet mocht overschreden worden, ziet hij nog tal van anderen dingen die dringend dienen te gebeuren. Er wordt afgesproken met de fundi’s, Stephano (alias Kipara) en Agato dat ze maandag zouden starten met wat plaatsen bij te werken en al te starten met een leraarshuisje.
Daar het vakantie is tot 8 juli, zijn de meeste leraars buitenschools en kan er ongestoord gewerkt worden.

’s Avonds krijg ik bezoek van Tandao, hij zal één van de chauffeurs worden wanneer we met 4 jeeps op stap zijn. Ook tijdens de werkweek hier zal hij de vaste assistent zijn, die steeds met jeep aanspreekbaar is. Naar mijn plannen vragend vertel ik dat ik vrijdag per daladala naar Karatu en zondag per bus naar Engare Sero wil. “De bus die vanuit Karatu vertrekt rijdt via Mwanza naar Engare Sero in plaats van via Mto wa Mbu. De andere bus vertrekt vanuit Arusha en als je in Arusha geen plaats kunt boeken zit de bus al vol als ze in Mto wa Mbu aankomt. Dan is het enkele uren rechtstaan in een overvolle bus.” Een streep door de rekening dus. “Ik zal je wel brengen”, zegt Tandao. De vraag is alleen wanneer en mijn programma heeft al een dag of twee vertraging opgelopen.