Eindelijk in Endallah

“Baba, wat moet er nog gebeuren?” Dergelijke vragen verontrusten me niet, want het is nooit zeker dat het ook zal gebeuren.
“We moeten de 240 ruiten ophalen en ik ga nog naar de post en een simkaart kopen voor m’n GSM.”
“Saa nane, bwana”. Tegen 8 uur (=14 uur) zouden we de ruiten mogen ophalen. Daar de weg van Karatu naar Endallah meer dan hobbelig is moesten ze ook nog goed ingepakt worden en zou het dus 15 uur worden.

Nog 7 uur te gaan om een tweede boek te verslinden.
Toen het eindelijk zo ver was en alles was ingeladen zei John dat Safari naar Endallah zou rijden daar hij nog te veel te doen had.
Ditmaal was Safari, met zo’n hoop glas achter ons, een toonbeeld van een chauffeur. Iets wat van hem een grote inspanning had gevergd, zodat hij tijdens het afladen vertrok om een soda (ongetwijfeld iets sterkers) te gaan drinken. In het terugkeren pikte we hem terug op.

Dit was mijn eerste weerzien sinds lange tijd met Mama Happy, Mama Bernardo en nog enkele anderen. Hier was ik nog alleen afhankelijk van mezelf en mijn programma, tenminste tot ik naar Engare Sero ga. “Want met uw gezondheidstoestand mag je niet met de bus naar ginder” dixit John, maar dat zien we nog wel.