Jumapili wanapumzika

De number one, het restaurant-gasthuis waar we verblijven is eigendom van John. Helaas heeft hij het café-restaurant (of wat daar voor moet doorgaan) verhuurd aan iemand anders. Het gevolg is dat er nu 2 tv’s luidruchtig staan te spelen, en uiteraard op een verschillende zender, en een muziekinstallatie die 2 tracht te overstemmen. Slechts wanneer de laatste het licht dooft (rond 1 uur) valt ook het andere lawaai weg. Het is dan vrij stil tot 5 uur wanneer de eerste vrachtwagens verzamelen toeteren naar hun bijrijders en vertrekken. Een uur later staan de meisje op om alles op te kuisen in het café, en dat bij voorkeur onder gezang van minsten één audiotoestel.
Bij gebrek aan uurwerk wacht ik op het daglicht om op te staan (steevast om 7 uur) en bedenk in afwachting daarop dat er weer zeer afgeweken zal worden van mijn programma. Want ik kwam tot de vaststelling dat het zondag is en de (relatief) grote winkels dicht zijn. Op zondag rusten zij (jumapili wanapumzika).
Ondertussen kreeg John het bericht dat één van zijn tantes was overleden en de familie op komst was om de begrafenis te regelen. Niet tot zijn ongenoegen zei hij me dat we vandaag weinig zouden kunnen doen en dat ik er moest van profiteren om wat te rusten. Hem er van overtuigen dat alles is als voorheen blijkt vruchteloos. De aankoop van een e-reader wierp die dag zijn vruchten reeds af en ik verorberde al een eerste boek. Het grote en bijna enige voordeel van Karatu is dat men er ‘bia baridi’ (koud bier) kan drinken, desalniettemin was het een lange dag. De vermoeidheid van het niets doen was ondertussen zodanig dat ik in een diepe slaap verzonk.