De spanning stijgt
Door: Roger
Blijf op de hoogte en volg Roger
03 Juni 2014 | België, Bonheiden
Het was voorjaar 2012 toen een dame me mailde. “We willen een inleefreis maken en iemand heeft me naar jullie vereniging doorverwezen.”
Het begin van een gebeuren dat de eerste weken van juli dit jaar zijn apotheose zal krijgen.
“Wat kan een groepje van maximum 10 mensen doen voor het goede doel?”
Een tijd doorbrengen tussen de autochtone bevolking, samen werken met de inwoners, een beperkt comfort, het hoort allemaal bij een inleefreis. Maar wat kan een groepje dames in een dorp als Endallah doen?
“Bouwen in Kushumay,” stelde John voor. Een plaats waar zelfs het noodzakelijkste niet aanwezig is?
“De lagere school van Endallah eens een nieuwe verflaag geven,” stelde Steven voor. Een programma van schilderwerken, safari en kennismaking met de Maasai werd uitgewerkt.
“Wij,” lees KVLV Hechtel-Eksel, ”werken elk jaar op Pukkelpop en willen het verdiende geld in deze schilderwerken investeren.”
Er volgde een eerste presentatie op hun lentefeest en er werd voor de reizigers een spaarrekening geopend voor de reis die in juli 2014 zou plaatsvinden.
Mijn geplande reis van 7 weken in 2013 werd door mijn chirurg ingekort tot 2 weken. Sinds maart 2013 ben ik niet meer ginder geweest. Nooit was er zo veel tijd (anderhalf jaar) tussen mijn bezoeken. Bij KVLV had men ondertussen echter vlijtig gespaard en het kleine groepje was uitgegroeid tot een groep van 23 deelnemers. Het moment om de toevloed te beperken en de programma’s te herzien. Te weinig bedden, wasgelegenheid e.d. moesten opgelost worden.
Vanuit KIA (de luchthaven) is Arusha de aangewezen plek om handel te drijven. Alles wordt immers duurder naarmate men zich verwijderd van de provinciehoofdstad. Maar geld wisselen en aankopen doen is niet hetzelfde als hier een bank of winkel binnen te stappen om tegen een vaste en gekende prijs te kopen. De wisselkoersen bij de banken verschillen van bank tot bank en over de prijs die buiten uithangt kan binnen ook nog onderhandeld worden. Bij winkels ga je binnen om over de prijs te praten. Zo wandel je al gauw een halve of hele dag rond om prijzen te vergelijken. Daarna bestel en betaal je de koopwaar en ga je, afhankelijk van de hoeveelheid, een vrachtwagen en chauffeur zoeken die je koopwaar wil gaan ophalen en naar het dorp brengen.
Ditmaal voorzie ik 2 à 3 dagen om de klus te klaren, iets wat vooraf dient te gebeuren omdat zoiets in Arusha niet haalbaar zou zijn met 23 mensen en te tijdrovend.
De rust en de tijd om voor het eerst rond te kuieren die ik had gepland, maar tijdens mijn verblijf in 2013 werd geannuleerd, stond dus nu op het programma.
Hoe dichter ik bij mijn vertrek kom, hoe meer begin ik te beseffen dat er van de komende 6 weken ook niet echt veel tijd zal overblijven om te relaxen.
Desalniettemin kijk ik er naar uit. Hoe langer hoe meer mensen vragen ons hun steentje bij te dragen. Zorgen dat een waterpomp wordt geïnstalleerd, een klasje van voedsel voorzien, ons eigen Misingi studiefonds, enz…
En dan het voorrecht hebben om de dankbaarheid van de inwoners van Endallah en Engare Sero te mogen meemaken, de wetenschap dat je enkele mensen een andere kijk naar de medemens hebt gegeven en de vriendschap die door de jaren heen is gegroeid tussen hen en mij. Dat alles maakt van elke dag ginder een geluksdag en hier een dag met aangename herinneringen.
Marafiki, nitakwenda kwa haraka! (Vrienden ik kom er spoedig aan)
Het begin van een gebeuren dat de eerste weken van juli dit jaar zijn apotheose zal krijgen.
“Wat kan een groepje van maximum 10 mensen doen voor het goede doel?”
Een tijd doorbrengen tussen de autochtone bevolking, samen werken met de inwoners, een beperkt comfort, het hoort allemaal bij een inleefreis. Maar wat kan een groepje dames in een dorp als Endallah doen?
“Bouwen in Kushumay,” stelde John voor. Een plaats waar zelfs het noodzakelijkste niet aanwezig is?
“De lagere school van Endallah eens een nieuwe verflaag geven,” stelde Steven voor. Een programma van schilderwerken, safari en kennismaking met de Maasai werd uitgewerkt.
“Wij,” lees KVLV Hechtel-Eksel, ”werken elk jaar op Pukkelpop en willen het verdiende geld in deze schilderwerken investeren.”
Er volgde een eerste presentatie op hun lentefeest en er werd voor de reizigers een spaarrekening geopend voor de reis die in juli 2014 zou plaatsvinden.
Mijn geplande reis van 7 weken in 2013 werd door mijn chirurg ingekort tot 2 weken. Sinds maart 2013 ben ik niet meer ginder geweest. Nooit was er zo veel tijd (anderhalf jaar) tussen mijn bezoeken. Bij KVLV had men ondertussen echter vlijtig gespaard en het kleine groepje was uitgegroeid tot een groep van 23 deelnemers. Het moment om de toevloed te beperken en de programma’s te herzien. Te weinig bedden, wasgelegenheid e.d. moesten opgelost worden.
Vanuit KIA (de luchthaven) is Arusha de aangewezen plek om handel te drijven. Alles wordt immers duurder naarmate men zich verwijderd van de provinciehoofdstad. Maar geld wisselen en aankopen doen is niet hetzelfde als hier een bank of winkel binnen te stappen om tegen een vaste en gekende prijs te kopen. De wisselkoersen bij de banken verschillen van bank tot bank en over de prijs die buiten uithangt kan binnen ook nog onderhandeld worden. Bij winkels ga je binnen om over de prijs te praten. Zo wandel je al gauw een halve of hele dag rond om prijzen te vergelijken. Daarna bestel en betaal je de koopwaar en ga je, afhankelijk van de hoeveelheid, een vrachtwagen en chauffeur zoeken die je koopwaar wil gaan ophalen en naar het dorp brengen.
Ditmaal voorzie ik 2 à 3 dagen om de klus te klaren, iets wat vooraf dient te gebeuren omdat zoiets in Arusha niet haalbaar zou zijn met 23 mensen en te tijdrovend.
De rust en de tijd om voor het eerst rond te kuieren die ik had gepland, maar tijdens mijn verblijf in 2013 werd geannuleerd, stond dus nu op het programma.
Hoe dichter ik bij mijn vertrek kom, hoe meer begin ik te beseffen dat er van de komende 6 weken ook niet echt veel tijd zal overblijven om te relaxen.
Desalniettemin kijk ik er naar uit. Hoe langer hoe meer mensen vragen ons hun steentje bij te dragen. Zorgen dat een waterpomp wordt geïnstalleerd, een klasje van voedsel voorzien, ons eigen Misingi studiefonds, enz…
En dan het voorrecht hebben om de dankbaarheid van de inwoners van Endallah en Engare Sero te mogen meemaken, de wetenschap dat je enkele mensen een andere kijk naar de medemens hebt gegeven en de vriendschap die door de jaren heen is gegroeid tussen hen en mij. Dat alles maakt van elke dag ginder een geluksdag en hier een dag met aangename herinneringen.
Marafiki, nitakwenda kwa haraka! (Vrienden ik kom er spoedig aan)
-
03 Juni 2014 - 21:06
Lisette HERMANS:
Ik ben één van de gelukkigen die heel binnenkort een droom werkelijkheid ziet worden. In Tanzania, tussen en met de lokale bevolking vrijwilligerswerk verrichten. Van schilderen heb ik geen kaas gegeten, doch samen moet dat lukken. Ik hoop dat het begin mag zijn van meer, in de positieve zin wel te verstaan. -
03 Juni 2014 - 21:17
Leen:
Beste Roger,
Doe ze ginder heel veel groeten van mij. Als het bij jou lang geleden is dan is het bij mij heeeeeeeel lang geleden....... Ik vind het ongelooflijk knap dat dank zij u weer zoveel mensen de gelegenheid krijgen om een stukje Afrika, ons geliefde Endallah met zijn vriendelijke mensen, te ontdekken en dat zij er ook hun steentje willen bijdragen!
Roger, het ga je goed ginder en keep up the good work!
En aan de mensen van Eksel, ik ben een vroegere buur van jullie nl van Kerkhoven, jullie gaan een onvergetelijke ervaring tegemoet!!
Veel plezier.
Groetjes, Leen -
03 Juni 2014 - 22:49
Paulette:
Goede reis Roger !
Ik hoop dat je er niet te vermoeid aankomt en dat je toch af en toe de tijd zal vinden om even te kuieren en te genieten van het samenzijn met je vrienden daar.
Alvast hartelijk dank voor de voorbereidingen die je voor ons gaat treffen zodat alles vlot zal lopen eens wij er zijn. Het begint voor ons gelukkig ook dichterbij te komen. Ik kijk er al erg naar uit.
Heb het goed daar ! Tot binnenkort.
Paulette -
03 Juni 2014 - 23:13
Meyers Marie-Paule:
Dag Roger,
Het begint nu voor ons ook op te korten .
Ik verheug mij er al om.
Ik wens je nog een goede reis en tot binnenkort.
Marie-Paule
-
04 Juni 2014 - 10:16
Vincent:
Safari njema! -
04 Juni 2014 - 10:57
Inge:
Kobe heeft weinig geduld, en dat heeft 'm van geen vreemden... Bijgevolg zitten er hier 2 af te tellen naar dit avontuur! Tot heel gauw, op een schitterende plaats, klaar voor verwondering, ervaring, avontuur en alles daar om heen! Goeie reis!
Kobe, Inge en reizende ome Roel ;-) -
04 Juni 2014 - 11:00
Inge:
By the way : ferme harem! ;-)
-
05 Juni 2014 - 17:51
Joske:
Dag Roger,
Nooit ben ik zo zenuwachtig geweest om op reis te gaan, als nu. En toch kijk ik er enorm naar uit. De organisatie is bij u in goede handen en dat stelt mij gerust. Gil en ik wensen u alvast een goede reis, wij blijven nog even in spanning achter en zeggen u: "Héél gauw tot ziens in Tanzania". -
06 Juni 2014 - 13:44
Eric En Jenny:
Gewoon om jaloers te worden.
Wij wensen je en het gezelschap dat er aan komt een zeer aangenaam verblijf in Tanzania.
En vergeet niet de groeten te doen aan de mensen die wij vorig jaar hebben ontmoet.
Good luck -
10 Juni 2014 - 10:11
Peejay:
veel plezier en voorzichtig zijn, roger!
tot binnenkort :-)
peejay -
02 Juli 2014 - 22:58
Kelchtermans Cecile:
hallo hier het thuisfront..
Roger, doe de groeten aan heel de bende daar. En zeg tegen zeeke dat alles oke is op vp.
gestart met 65 kleuters . en 7 oma' s
groetjes cecile
-
06 Juli 2014 - 12:59
Kelchtermans Cecile:
hallo vogelaars en gereddelde,en anderewerkers,
joske en lutgart(die van de engeland ) reis vragen of je de oei oei vogel al hebt gezien.
hier is alles rustig. en onze rode duivels komen met opgeheven hoofd naar huis.
groetjes cecile
p.s. stuur ook als het gaat wat foto's door.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
